Ik doe boodschappen in mijn lokale supermarkt. Om te beginnen kies ik een zak appels, want “an apple a day keeps the doctor away”. Mijn keuze is welbewust: ik ga voor het zoetzure van Elstars en bovendien check ik enkele zakken op beschadigingen en bruine plekjes op de appels die er in zitten. Dan voel ik nog een beetje aan ze door het doorzichtige plastic van de voorverpakking heen en leg ik de gelukkige winnaars in mijn winkelmandje.
(meer…)
Oké, ik doe het. Een column over mijn guilty pleasure: het Eurovisie Songfestival. Ik kan er niks aan doen. Meestal vind ik de term ‘guilty pleasure’ onterecht, want doorgaans is er niks mis met de betreffende pleasure (bepaalde muziek bijvoorbeeld, of tv-programma’s waar bepaalde mensen op neerkijken). Maar met het Songfestival is objectief gezien een heleboel mis. En toch word ik er blij van. Ik ben ook maar een mens. Dus keek ik zaterdagavond naar de finale.
(meer…)
Ik pluk een bolletje stof uit mijn navel en val in het zwarte gat.
Als een bonk atomen snel ik door de kosmos.
Afgelopen week stond in het teken van herdenken en vieren. Verdriet en blijdschap volgden elkaar op, zoals dat gaat in het leven. Net als heel Nederland stond ik op 4 mei stil bij de oorlogsslachtoffers en op 5 mei bij de bevrijding van ons land. Op 7 mei vierde ik mijn 29e verjaardag, met op dezelfde dag dit jaar een begrafenis. Oma overleed vorige week, ongeveer 2 maanden na opa, behoorlijk onverwacht maar zonder lijdensweg.
(meer…)
Het digitale koekhappen is voorbij en de koninklijke familie heeft de technische bubbel die Eindhoven is weer verlaten. Zij keerden weer terug naar het hofleven. Willie trekt een biertje open, Maxima modelleert haar haar zó dat er een nieuwe hoed op past, de prinsessen gaan aan het huiswerk. Ariane met veel plezier, Amalia met enige tegenzin en Alexia nauwelijks, omdat ze niet van haar Instagram-account los te weken is.
(meer…)