Er staat een sportief meisje in de snackbar. Dat wil zeggen: ze heeft een trainingspak aan. Ze kijkt vertwijfeld om zich heen en vraagt dan aan de man achter de balie: “Hebben jullie ook iets gezonds?” De licht getinte frietboer trekt geamuseerd zijn zwarte wenkbrauwen op. “Uh, we hebben een broodje gezond,” probeert hij. “Daar zit tenminste nog ‘gezond’ in.”
(meer…)
Zelden voelde ik me zo cool als afgelopen week. Ik logeer in het appartement van mijn vriendin en haar broer in hartje Toronto. Van daaruit loop ik naar Loblaws, een supermarkt die twintig meter verderop zit. Ik haal er een brood, hummus en komkommer. Op de terugweg stap ik binnen bij een espressobar die naast onze buurman, de podotherapeut, zit, en ik bestel een zwarte koffie “to go”. Ik voel me net Carrie Bradshaw uit Sex and the City.
(meer…)
De vlieg op de muur neemt de woonkamer in zich op. Het zonlicht dat weerkaatst op het laminaat, de pluizen die over de vloer dansen alsof ze aangeraakt zijn door een woestijnwind uit een sprookje van 1001 nachten, gevallen kruimels, de spin in haar web, maar bovenal: het wezen in de ochtendjas. Het wezen beweegt zich met reusachtige stappen door de ruimte, met in zijn ene poot een bassin met een heet dampend, groen getint meer erin en in de andere een plateau met een voedselberg er op. Een berg die omringd wordt door in het vuur geharde korsten en die in het midden dooraderd is met een brokkelige poepkleurige pindapasta.
(meer…)
Elke dinsdagochtend ga ik naar yin yoga. Tijdens deze les vouwen we onze ledematen in ongemakkelijke houdingen en blijven daar minutenlang in zitten. Hoe ongemakkelijker, hoe beter, want zo werken de houdingen in op het bindweefsel. Dat wordt hierdoor soepeler en gezonder. De kunst is om te ontspannen en de zwaartekracht zijn werk te laten doen. Daarbij zoek je je persoonlijke grens op. Ongemak is oké, pijn niet.
(meer…)