Het is maandag. Precies een week nadat het blauwe maandag, ofwel ‘Blue Monday’ was: zogenaamd de meest deprimerende dag van het jaar. Je goede voornemens zijn weer gestrand in vastgeroeste gewoontes (of doordat je gestopt bent met roken ben je dikker geworden) en de prins of prinses op het witte paard is nog steeds niet je leven binnen gegaloppeerd. (meer…)
Donderdagochtend in de trein, net na de spits, neem ik plaats in een vierzitje. Drie meiden van een jaar of 17-18 komen bij me zitten. Vriendinnen, op weg naar school. Ik neem aan dat ze net eerstejaars op een vervolgopleiding zijn, gezien hun leeftijd en het feit dat ze op donderdagochtend in de trein zitten. Ze zijn vrolijk en voelen zich op hun gemak met elkaar en blijkbaar ook met mij, want ze praten honderduit en trekken zich er niets van aan dat ik alles kan horen. (meer…)
Er gaat een magere man tegenover me zitten in de trein. Ouder, of eigenlijk, laten we er niet omheen draaien: bejaard. Alles is grijs aan hem: de plukjes haar op zijn bol, zijn jas, zijn broek en, vooral, zijn uitstraling. Hij zet twee donkergrijze fietstassen naast zich. Uit één ervan haalt hij een plastic broodtrommel die ooit wit was en trekt het elastiek dat er omheen zit los.
(meer…)
De beste wensen en een heel gelukkig nieuwjaar! “Mag het nog?” vragen mensen al na een paar dagen. Is het ooit te laat voor goede wensen? Als ik er zin in heb, wens ik je in april nog een goed jaar. Eén van de leuke dingen in december en begin januari is toch dat iedereen tracht wat aardiger voor elkaar te zijn. (meer…)