Vorige week overleed mijn opa nadat hij COVID-19 had opgelopen. Zijn lichaam bestreed het virus, maar het bleek te zeer verzwakt om goed te herstellen. Op 87-jarige leeftijd nam hij afscheid van deze wereld. Mijn oma blijft alleen achter, na ruim 60 jaar huwelijk met haar enige grote liefde.
Ook voor haar kwam de coronavaccinatie te laat, maar ze werd niet ernstig ziek en is inmiddels weer opgeknapt, hoewel de ouderdom haar ook niet spaart van gebreken. Het verlies van haar zorgzame man betekent dat ze niet meer in het huis kan wonen waar ze sinds haar huwelijk met opa samen heeft gewoond.
Tijdens de uitvaart afgelopen vrijdag haalden we mooie herinneringen op. Broers en zussen van opa, vijf zonen en tien kleinkinderen herinneren hem als een hardwerkende, lieve man met handige handen, groene vingers, twinkelende ogen en een gouden hart.
Ter nagedachtenis aan opa deel ik graag nog eens twee columns die ik eerder schreef over mijn grootouders.
Deze, naar aanleiding van hun 60-jarig huwelijk:
Het mooiste plekje van Didam – Schuinschrijvers
En deze nadat ik met mijn zusje op de fiets naar Didam ging om ze op te zoeken:
Zadelpijn en appeltaart – Schuinschrijvers
0 reacties