Ik ben sinds kort 30 en dat schijnt best een ding te zijn. Het derde decennium van mijn leven heb ik overleefd en dat is natuurlijk ook wel een prestatie. Tot je twintigste wordt je toch min of meer door het leven geleid: door ouders, school en studie. Daarna moet je het meer zelf uitzoeken.
(meer…)
Weird Al Yankovic krijgt een biopic! Nee, geen dickpic, een biopic, ofwel een filmbiografie. Zover bekend heeft hij in tegenstelling tot blijkbaar alle bekende mannen op de planeet nooit een ongevraagde foto van zijn snikkel verstuurd. Hij hield het gelukkig bij deze biopic en misschien wil ik die wél zien.
(meer…)
De meeste mensen houden niet zo van verandering. Het haalt je uit je flow, je structuur, je gewoontes. Maar ironisch genoeg is verandering eigenlijk zo’n beetje de enige constante in een mensenleven. Het zou een schoolvak moeten zijn: omgaan met veranderingen (of: het leven).
(meer…)
Er wordt aangebeld. Bella blaft. ‘Ja, ja, ik kom eraan, rustig maar,’ roep ik om haar stil te krijgen. Haar luide blaf kan afschrikwekkend klinken en totdat ik weet wie er voor de deur staat is dat niet nodig. Ik open de deur en zie twee kleine blonde meisjes staan. Nee, dit is geen gevaar. ‘Hallo, wij zamelen geld in voor Oekraïne’ zegt het grootste kleine meisje.
(meer…)
Tijdens duistere tijden waarin we van de ene crisis naar de andere lijken te struikelen zoek ik graag naar lichtpuntjes. En volgens mij zitten die altijd vooral in de kleine dingen. In het dagelijkse leven. En gelukkig heb ik de mogelijkheid om hier ook even bij stil te staan zonder voor mijn leven te hoeven vrezen.
(meer…)
Vorige week zaterdag vond onze heilige initiatie in Wageningen plaats. Tenminste, ik denk dat het bijwonen van een compostfeest toch wel het Wageningenste is wat een mens mee kan maken. We omarmen het geitenwollensokkenimago van de stad volledig en dompelen ons onder in compost en groene buurtinitiatieven, en ontmoeten daarbij meteen onze nieuwe burgemeester.
(meer…)
Sinds ik volwassen ben onthoud ik zelden mijn dromen. Dat was vroeger wel anders. Als kind had ik een regelmatig terugkerende nachtmerrie. De locatie en precieze omgeving waren meestal vaag, maar het kwam erop neer dat er iets achter me aanzat. Iets dat ik hooguit vanuit mijn ooghoeken waarnam en waar ik nooit meer dan een glimp van zag. Iets roods te midden van een soort zwarte stoom. Het punt was dat ik er niet naar moest kijken, want als ik het zag dan zou het monster werkelijkheid worden en me pakken.
(meer…)
Verhuizen schijnt op 3 te staan in de top 3 van meest stressvolle gebeurtenissen in een mensenleven; na het verliezen van een dierbare en een echtscheiding. Nu kan ik me nog wel stressvollere situaties inbeelden, maar dat telt blijkbaar even niet mee. Trouwens, ik denk ook dat het nogal wat verschilt hoe zo’n verhuizing dan verloopt, want er kán natuurlijk van alles misgaan, maar het hoeft niet.
(meer…)