kleurrijke lichtgevende jukebox in een bar of café

Jukebox in mijn hoofd

Ik heb een jukebox in mijn hoofd. Zo’n ouderwetse machine waar je vroeger geld in moest gooien om een zelfgekozen liedje te laten afspelen. Alleen die in mijn hoofd werkt niet op geld, maar op woorden en geluiden. Een beetje zoals Siri of de Google Assistent van je telefoon. Zodra die een woord opvangt roept ze “ik zoek het voor je op!” of “route bepalen naar…”. Mijn jukebox heeft gedurende mijn leven teksten van liedjes opgeslagen, zodat die ze nu op elk gewenst en ongewenst moment tevoorschijn kan toveren.

(meer…)
Door Linda Schlief, geleden
Er zit een luchtje aan de lente

Er zit een luchtje aan de lente

Het is weer april. Die doet wat hij wil. Met kauwen die in groepen als jeugdbendes hun territorium afbakenen (ik zag er een die een duif ervan langs gaf) en paaseieren die worden verstopt. En dit jaar is er een nieuw fenomeen: het NK tegelwippen dat op 30 maart van start ging. Kinky. Alle tekenen van de lente zijn er. Het seizoen waarin alles weer groen wordt en gaat groeien, het langer licht is, zaden ontkiemen en verliefdheid in de lucht hangt. Er zit echter ook een ander luchtje aan de lente: een poepluchtje.

(meer…)
Door Tim Wachelder, geleden
Het Torentje aan het binnenhof in Den Haag

Historische verhuizing

Er is ontzettend veel wat ik zou willen schrijven over de uitslag van de Tweede Kamerverkiezingen en wat daarna allemaal gebeurde. Hoe anders ik het had gehoopt, hoe minder erg ik het had verwacht. De winst van (extreem) rechts en het verlies van links liet een behoorlijke kater bij mij achter. Het feit dat onze Teflon-premier wéér mag blijven zitten, is helemaal volgens het boekje. In crisistijd stemmen mensen conservatief, in een wanhopige poging iets te houden zoals het was. Ook als dat rampzalig was.

(meer…)
Door Linda Schlief, geleden
Lotte en de schrijver. Schommel.

Lotte en de schrijver (een kort verhaal)

“Doet het pijn als ik verdwijn?”, vraagt een meisje met rode vlechtjes en grote blauwe ogen aan de schrijver. Ze beweegt rustig heen en weer op een schommel die in de achtertuin van haar ouders staat. Haar rechterpols en het grootste deel van haar rechterhand zitten in het gips. Er staan namen op die net niet leesbaar zijn. De man aan wie ze haar vraag stelt, zit in een met leer beklede stoel aan een antieke mahoniehouten tafel, die midden in de tuin in de lentezon staat. Hij drukt zijn bril met ronde glazen aan op zijn neus en kijkt op van het papier waarop hij aan het schrijven was met een kroontjespen. “Waarom denk je dat je verdwijnt Lotte?”

(meer…)
Door Tim Wachelder, geleden
onderbuik

Tegen de onderbuik

Ik ben tegen de onderbuik. Behalve als deze onder een hangbuikzwijntje hangt. Dat vind ik lief. Nee, ik bedoel het onderbuikgevoel. Dat steekt zijn zwetende kop weer op als het verkiezingstijd is. Angsten worden extra gevoed, boosheid tegen anderen wordt aangewakkerd, twijfels aan alles worden gezaaid, verbale scheten worden gelaten en olie wordt op het vuur geflikkerd.

(meer…)
Door Tim Wachelder, geleden
Een veld met een pak sneeuw erop en op de achtergrond een bos

Sneeuwvrij

Eindelijk was er afgelopen week iets anders om ons druk over te maken. Sneeuw! Op de één of andere manier is het een stuk minder erg om vast te zitten in het koude witte spul dan binnen te moeten blijven om de verspreiding van een onzichtbaar virus tegen te gaan. Sneeuw is concreet, zichtbaar, en voorspelbaarder dan corona.

(meer…)
Door Linda Schlief, geleden
Belegerde stad

De belegerde stad

Het was de avond voordat de avondklok in ging. Ik was bij een vriend op bezoek die in het centrum van Nijmegen woont. Niet omdat het moest, maar omdat het kon. Vanuit zijn appartement kijk je tegen de Sint Steven aan: de meest kenmerkende kerktoren van Nijmegen. Kort voor 21.00 uur werden zoals elke avond de kerkklokken geluid. In mijn verbeelding zag ik een monnik in een pij hulpeloos aan een touw bengelen nadat hij er een te harde ruk aan had gegeven. In werkelijkheid is die monnik natuurlijk al lang geautomatiseerd. Vooruitgang heet dat. Het slaan van de klokken verwijst echter naar het moment waarop vroeger de stadspoorten gesloten werden, om 21.00 uur. Vanaf dat moment mocht niemand meer de stad in of uit.

(meer…)
Door Tim Wachelder, geleden