mei 2020

black lives matter

Onder het tapijt

Het is zondagochtend en ik zit in de woonkamer van mijn vriend. Boven mij klinkt gebonk, gestommel en gebrom. Mijn vriend en zijn zoon van 17 halen het oude tapijt los. Het uitkiezen van het materiaal, de manier van leggen en de kleur van de nieuwe vloerbedekking kon de bijna volwassen reus van een puber geen bal schelen, maar nu er gesjouwd mag worden is hij ineens fanatiek. Mijn vriend trouwens ook: hij is een meester in het uitstellen van klussen, maar als hij eenmaal begint, is hij niet meer te stoppen. Als er straks gepuzzeld mag worden met de tapijttegels halen ze mij erbij. Voor nu laat ik ze maar begaan, daarboven. Ik heb een column te typen.

(meer…)
Door Linda Schlief, geleden
Kraaiennest en Eksteroog

Kraaiennest en Eksteroog

In mei leggen alle vogels een ei. De afgelopen maand zag ik daarom veel voorbereidingen. Zo vloog er een duif langs met een tak die zo groot was dat hij deze nauwelijks kon tillen. Hij bewoog zich voort als een vliegtuig in zwaar weer. Van de ene luchtzak naar de andere. Waarschijnlijk landde hij niet op zijn nest, maar stortte hij erop neer. Dat heeft hij ongetwijfeld overleefd. Duiven zijn weerbarstiger dan kakkerlakken tijdens een nucleaire ramp. Gelukkig heb ik weten te voorkomen dat ze ook een nest bouwen op mijn balkon aan de straatkant. Ik heb de ruimte die duiven graag zouden koloniseren geblokkeerd met dozen, glas dat naar de glasbak moet en oud papier.

(meer…)
Door Tim Wachelder, geleden
blauwe vuilniszak

Blauwe vuilniszak

Er ligt een blauwe vuilniszak op de hoop vuilniszakken bij de boom. Een blauwe. Tussen de door de gemeente goedgekeurde zakken; groen (een grote zak voor restafval), rood (een kleinere zak voor restafval) of doorzichtig oranje (de plastic+ zak.) Niemand weet precies wat er, behalve plastic, inmiddels allemaal thuishoort in die laatste. Het is de LHBTQI+ zak onder het huisvuil. Het is alles behalve papier, GFT en de rest. En wat GFT dan precies is, daar verschillen de meningen ook over, maar het hoort in de groene vuilnisbak.

(meer…)
Door Linda Schlief, geleden
It's a long way to Tipperary

It’s a long way to Tipperary

“Raad eens hoe oud ik ben”. Dat is een directief waar ik net zo allergisch voor ben als “Trek eens aan mijn vinger”. Of nog erger: “Ruik eens aan mijn vinger”. Mensen laten raden naar je leeftijd impliceert namelijk dat je leeftijd het meest interessante is wat je nog hebt, of überhaupt ooit had. Tragisch. Bovendien zijn de meeste mensen die anderen de opdracht geven om hun leeftijd te raden in mijn ervaring nog helemaal niet extreem oud. Zeventig bijvoorbeeld, of hooguit tachtig.

(meer…)
Door Tim Wachelder, geleden
ik twijfel dus ik ben

Ik twijfel, dus ik besta

Als kind liep ik soms gewoon over straat en dan overkwam me een gevoel, of gedachte. Het was alsof ik mezelf ineens zag lopen van bovenaf: een poppetje in een maquette van een wijk, met daaromheen een stad, een provincie, een land, een wereldbol… “Ben ik eigenlijk wel echt? Misschien ben ik wel een verzinsel van iemand. Een personage in een droom of toneelstuk.” Al mijn zorgen, de keuzes waar ik voor stond en de dagelijkse dingen voelden op zo’n moment even totaal onbelangrijk.

(meer…)
Door Linda Schlief, geleden