Ik vroeg eens aan een doorgewinterde activist of hen niet depressief werd van het altijd op de hoogte zijn van alle ellende. Zelf vind ik het soms moeilijk om positief te blijven nu ik me meer dan ooit bezig houd met maatschappelijk onrecht en structurele ongelijkheid in de wereld. Een machteloos en pessimistisch gevoel ligt dan snel op de loer. Maar nee, antwoordde hen spottend; “Daar ben ik te cynisch voor”.
(meer…)
Ik houd van Nijmegen, maar het is tijd om Havana aan de Waal te verlaten. Het is de stad waar ik ruim 10 jaar geleden ging studeren en wonen. Mijn eerste stappen onder moeders vleugel vandaan. Na mijn eerste studentenjaar, waarin ik nog thuis-thuis woonde, in Arnhem-Zuid, besloot ik dat het tijd was op eigen benen te staan. Ik vond vrij snel (soms heb je mazzel) een studentenkamer in een huisje dichtbij het centrum van Nijmegen. Daar woonde ik vier jaar totdat de muren op me af kwamen en ik er weg wilde.
(meer…)
Ik zit naast Rob op het hoge balkon, recht tegenover het klassiek vormgegeven podium van theater Carré. De zaal onder ons en het publiek om ons heen gonst. We hoeven geen afstand te houden, want bij de toegang hebben we een negatief testresultaat of vaccinatiebewijs laten zien. Een beetje onwennig is het nog wel. Het is lang geleden dat ik zij-aan-zij met een vreemde zat. De man aan mijn rechterkant heeft een design van mini-avocado’s op zijn overhemd. Er hangt een vrolijke, verwachtingsvolle sfeer in de zaal. Veel grijs haar, dat wel. Rob wijst me erop. Ik ben zoals vaak in deze setting één van de jonkies. Veel van de mannen lijken op die ene waar we voor komen: Herman van Veen.
(meer…)
Terwijl ik dit schrijf ligt op zondag (12 september 2021) een enorm woonprotest in het verschiet. In Amsterdam zullen duizenden mensen samenkomen om alarm te slaan over de zieke woningmarkt. Terecht, want een huis lijkt tegenwoordig alleen voorbestemd voor mensen met hoge inkomens en vaste banen, iets wat niet voor iedereen is weggelegd. Terwijl een dak boven je hoofd toch echt een mensenrecht is. Van bizar dure studentenkamers tot onbetaalbare huurappartementen en van een gierend tekort aan sociale huurwoningen tot exorbitante woningprijzen en een recordaantal daklozen op straat: het werd eens tijd.
(meer…)
We gaan net – voorzichtig – zitten op onze klapstoeltjes op het picknickkleed als de telefoon van mijn vriend overgaat. ‘Het is Dave!’ zegt hij. Dave is onze financieel adviseur en we snakken deze dagen naar updates van zijn kant. ‘Hee Dave, met Rob’, zegt mijn vriend. ‘Ja, we zitten net op de camping. Even een weekendje weg. Niet ver van huis, ergens in Brabant langs de Maas. Het weer werkt gelukkig mee!’ Ze kletsen een paar minuten over hoe fijn het is om er even tussenuit te zijn.
(meer…)
Twee maanden geleden schoor ik mijn haar kort. Niet kaal; de tondeuse stond op standje 12 mm. Ik ben zelden zo tevreden geweest over een kapsel. En ik heb zelden zo getwijfeld over een kapsel. Ik denk dat ik al ongeveer een jaar lang YouTube filmpjes aan het kijken was van vrouwen die over de voor- en nadelen van een buzz cut vertelden of zelf hun hoofd schoren. Fascinerend. Blijdschap, angst, spijt, verwondering en trots was vaak binnen 10 minuten op hun gezichten te zien. Ze voelden zich bevrijd. En wat stond het ze goed! Ik heb geen enkele vrouw gezien waarbij ik dacht: dat had je niet moeten doen.
(meer…)
Oké, ik doe het. Een column over mijn guilty pleasure: het Eurovisie Songfestival. Ik kan er niks aan doen. Meestal vind ik de term ‘guilty pleasure’ onterecht, want doorgaans is er niks mis met de betreffende pleasure (bepaalde muziek bijvoorbeeld, of tv-programma’s waar bepaalde mensen op neerkijken). Maar met het Songfestival is objectief gezien een heleboel mis. En toch word ik er blij van. Ik ben ook maar een mens. Dus keek ik zaterdagavond naar de finale.
(meer…)
Afgelopen week stond in het teken van herdenken en vieren. Verdriet en blijdschap volgden elkaar op, zoals dat gaat in het leven. Net als heel Nederland stond ik op 4 mei stil bij de oorlogsslachtoffers en op 5 mei bij de bevrijding van ons land. Op 7 mei vierde ik mijn 29e verjaardag, met op dezelfde dag dit jaar een begrafenis. Oma overleed vorige week, ongeveer 2 maanden na opa, behoorlijk onverwacht maar zonder lijdensweg.
(meer…)
Waarover schreef ik in godsnaam
Pre-corona?
Voordat mijn brein in staat van alert-zijn
Nooit meer iets anders opving
Dan nieuws en ellende
En mijn eigen hersenspinsels
Ik heb een jukebox in mijn hoofd. Zo’n ouderwetse machine waar je vroeger geld in moest gooien om een zelfgekozen liedje te laten afspelen. Alleen die in mijn hoofd werkt niet op geld, maar op woorden en geluiden. Een beetje zoals Siri of de Google Assistent van je telefoon. Zodra die een woord opvangt roept ze “ik zoek het voor je op!” of “route bepalen naar…”. Mijn jukebox heeft gedurende mijn leven teksten van liedjes opgeslagen, zodat die ze nu op elk gewenst en ongewenst moment tevoorschijn kan toveren.
(meer…)