Tim Wachelder
Weird Al Yankovic en zijn biopic
Weird Al Yankovic krijgt een biopic! Nee, geen dickpic, een biopic, ofwel een filmbiografie. Zover bekend heeft hij in tegenstelling tot blijkbaar alle bekende mannen op de planeet nooit een ongevraagde foto van zijn snikkel verstuurd. Hij hield het gelukkig bij deze biopic en misschien wil ik die wél zien.
(meer…)
Tim Wachelder
Lichtpuntjes
Tijdens duistere tijden waarin we van de ene crisis naar de andere lijken te struikelen zoek ik graag naar lichtpuntjes. En volgens mij zitten die altijd vooral in de kleine dingen. In het dagelijkse leven. En gelukkig heb ik de mogelijkheid om hier ook even bij stil te staan zonder voor mijn leven te hoeven vrezen.
(meer…)
Tim Wachelder
Nachtmerrie
Sinds ik volwassen ben onthoud ik zelden mijn dromen. Dat was vroeger wel anders. Als kind had ik een regelmatig terugkerende nachtmerrie. De locatie en precieze omgeving waren meestal vaag, maar het kwam erop neer dat er iets achter me aanzat. Iets dat ik hooguit vanuit mijn ooghoeken waarnam en waar ik nooit meer dan een glimp van zag. Iets roods te midden van een soort zwarte stoom. Het punt was dat ik er niet naar moest kijken, want als ik het zag dan zou het monster werkelijkheid worden en me pakken.
(meer…)
Tim Wachelder
Verzamelde Blaadjes van Tim
Afgelopen week was Linda druk met het inrichten van haar nieuwe huis en het verkopen van oude spullen. Daarom kom ik (Tim) even tussendoor met nieuws. Ik heb een selectie van mijn op Schuinschrijvers gepubliceerde stukken verzameld en gebundeld in een kek boekje: Verzamelde Blaadjes.
(meer…)
Tim Wachelder
Huhuhuhuhuhuhuhuhuhuhu
Vast een waarschuwing vooraf: het lezen van dit stuk en het luisteren van de nummers waar ik naar verwijs, kunnen je een oorwurm opleveren. En dan niet het insect, maar zo’n stukje muziek dat dagen in je hoofd blijft rondzingen. Het gaat om de frase ‘huhuhuhuhuhuhuhuhuhuhu’, die ik tegenkwam als onderdeel van het nummer Na Kozonga van de Congolese band Jupiter & Okwess. Zowel de band als het nummer ontdekte ik onlangs. Of nou ja: de algoritmes wierpen ze in mijn schoot.
(meer…)
Tim Wachelder
Corrie zegt sorry
Corrie zegt sorry. Zij heeft zich gemeld bij onze verslaggever en zegt spijt te hebben van alle schade die ze heeft aangericht de afgelopen tijd. Zij biedt haar excuses aan voor de omver geworpen strandstoelen, de op auto’s gevallen omgewaaide bomen, het afrukken van toupets van menig kaal hoofd en het uitwaaien van verdwaalde Amerikaanse toeristen.
(meer…)
Tim Wachelder
Tegen Idolen
Ik ben tegen idolen. Daar bedoel ik mee: het op een voetstuk zetten van mensen, het vereren van mensen alsof ze afgoden zijn. Dat schept verwachtingen van idolen die ze niet waar kunnen maken en zorgt voor hoogmoed als idolen in hun eigen bovenmenselijke status en onaantastbaarheid beginnen te geloven. Het lijkt erop dat dit het geval was bij Ali B en Marco Borsato. De ideale schoonzoon en de knuffel-Marrokkaan vallen van hun sokkel.
(meer…)
Tim Wachelder
Fantastische Zuid-Koreaanse films en series
Stel je voor dat er tijdens een spelletje knikkeren meer op het spel staat dan de knikkers. Veel meer: de verliezer krijgt een kogel door zijn of haar hoofd. Dat is een situatie waar de hoofdpersoon van de Zuid-Koreaanse hit-serie Squid Game mee te maken krijgt. Dit jaar raakte ik net als talloze Netflixkijkers in de ban van deze duistere serie. Niet alleen het gruwelijke uitgangspunt van het verhaal over dodelijke kinderspelletjes voor en door volwassenen fascineert me; het is in alle opzichten een bovengemiddeld goed gemaakte serie. Goed geschreven, acteurs die emoties overbrengen door een taalbarrière heen, originele muziek en vormgeving. Bovendien vind ik het leuk om op deze manier een beetje kennis te maken met een andere taal en cultuur. Zo leer ik van Squid Game dat Koreaanse kinderen net als de onze ‘Annemaria Koekoek’ spelen. Ze noemen het alleen anders.
(meer…)