Zoals ik twee weken geleden schreef, ben ik aan het sporten geslagen. De groepslessen die ik volg vind ik leuk, de docenten zijn enthousiast en ik voel me al een stuk fitter. So far so good. Met een app op mijn telefoon kan ik lessen boeken. Eenmaal in de sportschool moet ik met dezelfde app inchecken door een QR-code te scannen en na afloop check je weer uit, waarna de onvermijdelijke feedbackvraag komt: hoe vond je de les? En: hoe vond je de sportschool?
(meer…)
Een groep zwetende dames in felgekleurde sportoutfits volgen de bewegingen van een jonge vrouw van een jaar of 22 die vooraan de groep staat. Zij heeft nergens last van. Vol energie springt, draait, stapt en klapt ze van het ene opzwepende liedje naar het andere swingende nummer. Tussendoor maakt ze gebaren zodat we weten welke kant we op moeten stappen en af en toe zingt ze uit volle borst mee met de songteksten.
(meer…)
Misschien is Covid-19 wel de pandemie die we nodig hadden. Want wat zijn we moe, met zijn allen. Sociaal psycholoog Kees van den Bos verklaart de massale moeheid door de onzekere periode die we achter de rug hebben. Continu stonden we ‘aan’, omdat ons normale dagelijkse leven op zijn kop stond. Niets was meer normaal. Van de boodschappen tot aan vergaderingen, alles moest anders.
(meer…)
Afgelopen week ging ik met mijn vriend voor het eerst in dit jaar weer eens iets drinken op een terras. Normaalgesproken is dat niet zo’n gedenkwaardig moment, maar je snapt het: corona. Ik hou van de horeca, ik hou van de gezelligheid, lekkere drankjes met lekkere hapjes erbij en af en toe een maaltijd. Nu kunnen mijn vriend en ik zelf ook lekker koken, en drankjes kun je ook thuis drinken, maar nee, het is toch niet hetzelfde.
(meer…)
Om te vieren dat Schuinschrijvers twee jaar bestaat en dat dit onze honderdste column is, liet ik mij bij het schrijven van deze column inspireren door een van de eerste columns van Tim, genaamd ‘Eigenwijs: Wim‘. Lees deze gerust nog eens door voor je mijn reactie erop leest. Volgende week doet hij hetzelfde met een column van mij!
Twee jaar geleden, in juni 2018, lanceerden wij deze website: Schuinschrijvers.nl. Twee schrijvers, één missie: elke week een column produceren om onze eigen creativiteit kwijt te kunnen en onze talenten te tonen aan de wereld. We maakten zelf de website, lieten ons fotograferen en bedachten een plan.
(meer…)
Het is zondagochtend en ik zit in de woonkamer van mijn vriend. Boven mij klinkt gebonk, gestommel en gebrom. Mijn vriend en zijn zoon van 17 halen het oude tapijt los. Het uitkiezen van het materiaal, de manier van leggen en de kleur van de nieuwe vloerbedekking kon de bijna volwassen reus van een puber geen bal schelen, maar nu er gesjouwd mag worden is hij ineens fanatiek. Mijn vriend trouwens ook: hij is een meester in het uitstellen van klussen, maar als hij eenmaal begint, is hij niet meer te stoppen. Als er straks gepuzzeld mag worden met de tapijttegels halen ze mij erbij. Voor nu laat ik ze maar begaan, daarboven. Ik heb een column te typen.
(meer…)
Er ligt een blauwe vuilniszak op de hoop vuilniszakken bij de boom. Een blauwe. Tussen de door de gemeente goedgekeurde zakken; groen (een grote zak voor restafval), rood (een kleinere zak voor restafval) of doorzichtig oranje (de plastic+ zak.) Niemand weet precies wat er, behalve plastic, inmiddels allemaal thuishoort in die laatste. Het is de LHBTQI+ zak onder het huisvuil. Het is alles behalve papier, GFT en de rest. En wat GFT dan precies is, daar verschillen de meningen ook over, maar het hoort in de groene vuilnisbak.
(meer…)
Als kind liep ik soms gewoon over straat en dan overkwam me een gevoel, of gedachte. Het was alsof ik mezelf ineens zag lopen van bovenaf: een poppetje in een maquette van een wijk, met daaromheen een stad, een provincie, een land, een wereldbol… “Ben ik eigenlijk wel echt? Misschien ben ik wel een verzinsel van iemand. Een personage in een droom of toneelstuk.” Al mijn zorgen, de keuzes waar ik voor stond en de dagelijkse dingen voelden op zo’n moment even totaal onbelangrijk.
(meer…)
We zitten in week “geen idee” van het Bleib zu Hause-tijdperk, zoals redacteur Andrea Bosman het mooi benoemt in Trouws weekendmagazine De Tijd. Het nieuwe van de coronamaatregelen is er een beetje af. We tellen niet langer de dagen dat we elkaar niet hebben aangeraakt of uitgenodigd. Reikhalzend uitkijken naar het einde ervan lukt ook nog niet echt. Daar is de toekomst te ongewis voor. Er ligt een zomer in het verschiet vol gemis en aanpassingen. En wat ik het meeste mis in deze tijd is duidelijkheid. Structuur. Richting.
(meer…)