Het sportcentrum is naast de trein een van mijn favoriete plekken om mensen te observeren én om te dagdromen. Een tijdje geleden liet ik mijn fantasie weer eens de vrije loop, terwijl ik op de arc trainer wat calorieën probeerde te verbranden.
(meer…)
Ik stapte nietsvermoedend van de crossfittrainer en wilde naar een ander toestel in het sportcentrum lopen, toen de zool van mijn rechterschoen ineens losliet. Hij klampte zich nog net wanhopig aan de voorkant van de schoen vast. Terwijl ik de rest van mijn trainingsrituelen af probeerde te maken, zonder te veel als Herr Flick uit de serie Allo Allo te lopen, besefte ik dat met het verval van mijn sportschoenen een tijdperk eindigde. Ik schat dat de schoenen het minstens vijftien jaar met mij hebben uitgehouden. Best duurzaam!
(meer…)
Afgelopen vrijdag ging ik naar het sportcentrum om mijn wekelijkse fitness- en cardio-oefeningen te doen. Dat gaat sinds de heropening van sportcentra in juli op afspraak via een app. Bovendien moet je vrij zijn van klachten die op corona kunnen wijzen. Ik ben iets te laat en omdat ik weet dat alle plekken gereserveerd zijn maak ik me een beetje zorgen. Ze zullen me toch wel binnen laten?
(meer…)
Zoals ik twee weken geleden schreef, ben ik aan het sporten geslagen. De groepslessen die ik volg vind ik leuk, de docenten zijn enthousiast en ik voel me al een stuk fitter. So far so good. Met een app op mijn telefoon kan ik lessen boeken. Eenmaal in de sportschool moet ik met dezelfde app inchecken door een QR-code te scannen en na afloop check je weer uit, waarna de onvermijdelijke feedbackvraag komt: hoe vond je de les? En: hoe vond je de sportschool?
(meer…)
Sporten in het sportcentrum. Waarom doe ik het toch? Om mensen te kijken natuurlijk. Mensen die mij aan hamsters in een kooitje doen denken. Aan de raamkant staan ze opgesteld, de apparaten met menselijke hamsters er op. Vanachter glas kijken ze bezweet naar buiten. (meer…)
Het meisje zit op haar knieën voor het almachtige fitnessapparaat, met beide handen om een handvat geklemd dat via een zwarte draad met gewichten verbonden is. Met haar gebogen hoofd en uitgestrekte armen lijkt ze op een vertekend spiegelbeeld van Jezus aan het kruis. Vrouw in plaats van man, laag in plaats van hoog hangend, haar gezicht richting het (fitness)kruis gekeerd in plaats van de andere kant op. Verder ontbreken nagels door haar polsen en voeten, bloedende stigmata en een doornenkroon. Gelukkig. Lijden doet ze echter wel. Vrijwillig, net als die man aan het kruis zou hebben gedaan. (meer…)
Het meisje op de loopband heeft haar lange zwarte haar in een geïmproviseerde staart, langs de rechterkant van haar hals gestopt. Terwijl ze rent ontsnappen die haren stap voor stap. Niet 1 voor 1, maar meer als de kopgroep die loskomt van het peloton. Daarna splitst zich weer een groep af van de massa, die aansluiting zoekt bij de kopgroep. Het duurt niet lang voordat alle haren in één massasprint op de haargrens afstuiven. (meer…)