De laatste

De eerste demonstratie waar ik ooit heen ging, was er een in Nijmegen, naar aanleiding van de aanslag op het Franse satirische weekblad Charlie Hebdo. Ruim 10 jaar geleden alweer, in januari 2015. Ik was op dat moment nog bezig met mijn masteropleiding Nederlandse Letterkunde, bracht mijn dagen door in de bibliotheek van de universiteit, achter een computer of met mijn neus in de boeken.

Een moordaanslag op mensen die spottende cartoons tekenen; ik kan er nog steeds met mijn hoofd niet bij. En hoewel ik mijn twijfels had over wat precies het nut was van wat ik op dat moment aan het studeren was, voelde ik me ineens geroepen. Als terroristen, net als dictators en fascisten, zo bang zijn voor kunst, de vrije pers, grapjes en mensen die buiten de lijntjes kleuren, zal het wel belangrijk zijn in de strijd tegen hen, toch? Deze aanslag ging ook mij aan, als aspirant literatuurprofessional, letterkundige, schrijver, redacteur of wat ik dan ook zou worden. Dus daar stond ik, met een pen in mijn geheven vuist, op het plein in de binnenstad van Nijmegen, te midden van een tiental anderen. Je suis Charlie!

In de jaren die volgden zocht ik naar mijn rol in de samenleving; die masteropleiding maakte ik niet af. Ik wilde aan de slag. Als tekstschrijver, in de communicatie, iets betékenen. Met de idealen die zich langzaam vormden in mijn post-academische brein, en als creatieveling. Eén van de stappen die ik ondernam was het lanceren van deze website, in de zomer van 2018. Samen met Tim zou ik om de week een column schrijven. Over alledaagse zaken die ik tegenkwam in de thuiszorg (mijn bijbaan), als dog mom, ondernemer, corona-overlever, wannabe-veganist en dertig-plus-vrouw. In het persoonlijke slopen ook snel meningen over grotere maatschappelijke zaken. Ik deed pogingen tot het verwoorden van de ideale samenleving: twee keer zelfs. In het begin vond ik het heel spannend: wie dacht ik wel dat ik was? Straks lás iemand het ook nog! Maar toch was er iets in mij dat van zich wilde laten horen. En dat gevoel ben ik achterna gegaan. Mede door de positieve reacties die ik van lezers kreeg en het plezier dat ik erin kreeg om steeds weer een nieuwe column te schrijven. Soms op het laatste nippertje uit mijn toetsenbord geperst, soms zorgvuldig geboetseerd, bijgeschaafd en herschreven voordat het op maandagochtend gepubliceerd werd.

Meer dan 7 jaar lang was ik Schuinschrijver; met eerst om de week een column, en vanaf drie jaar geleden eens per maand, toen Carlijn ons vergezelde. Maar aan alle mooie dingen komt een eind (en aan alle lelijke dingen ook, gelukkig). Het plezier dat ik jarenlang ervaarde bij het schrijven van columns, is al een tijdje verdwenen. De spanning, of mensen het wel zouden lezen, en of ze het mooi zouden vinden, ook. Mijn leven ziet er inmiddels anders uit: met een part-time baan in loondienst, samenwooncontract en pianoles. Mijn prioriteiten zijn verschoven. Social media is iets wat ik probeer te verbannen uit mijn leven (met matig succes). Er zijn nieuwe vormen ontstaan waarin ik mijn verhalen kan delen: cabaret, muziek, of misschien gewoon weer ouderwets met een biertje in de kroeg. Want die mening over dingen, die heb ik nog steeds. En de liefde voor schrijven, creëren en delen sterft ook niet.

Soms besef je pas wat iets waard is, als het bedreigd wordt. Het enige wapen dat ik wens te gebruiken, is nog altijd de taal. Ik kijk met trots terug op alle 121 columns die ik de afgelopen jaren schreef. 122, met deze erbij. Maar voor nu laat ik het columnschrijven, geheel passend in de herfst, los. En zoals gevallen blaadjes ook hun nut niet verliezen, maar al composterend voeding worden voor nieuw leven, hoop ik dat mijn schrijfsels toch iets hebben bijgedragen. Al was het maar aan een glimlach – of geïrriteerde frons – op maandagochtend, bij het verschijnen in jouw mailbox of socialmedia-overzicht. Bedankt aan de lezers die – soms al jarenlang – trouw meelezen en de lieve reacties, en Tim en Carlijn voor het schrijfplezier, de stok achter de deur en het Schuinschrijverschap, wat niemand me meer af kan pakken.