Baas in eigen buik

Ik ben sinds kort 30 en dat schijnt best een ding te zijn. Het derde decennium van mijn leven heb ik overleefd en dat is natuurlijk ook wel een prestatie. Tot je twintigste wordt je toch min of meer door het leven geleid: door ouders, school en studie. Daarna moet je het meer zelf uitzoeken.

Over het eerste decennium van je leven heb je zelf weinig te zeggen. Je hebt nog weinig verantwoordelijkheden, maar er is wel een duidelijk pad voor je uitgestippeld genaamd ‘school’. Dat gaat je makkelijk of moeilijk af, je vindt het leuk of niet, maar duidelijk is het wel. Van je tiende tot je twintigste krijg je steeds meer keuzes voor je kiezen die van invloed zijn op je leven. Middelbare school, niveau, studie of werk. Hobby, bijbaan, sociale contacten. Langzaamaan begin je je eigen leven vorm te geven. Tot dan toe is het ook nog wel duidelijk wat je te doen staat.

Van je twintigste tot je dertigste heb je te dealen met de keuzes die je in de jaren daarvoor hebt gemaakt. Je gaat studeren, werken en/of krijgt persoonlijke uitdagingen voor de kiezen die je moet overwinnen voordat je echte keuzes kunt gaan maken. Als je in je tienerjaren je eigen identiteit gevormd hebt is het in je twintigerjaren tijd om daar uitdrukking aan te geven. Er volgt een traject waarin je op zoek bent naar jouw plek in de wereld. Verschillende banen uitproberen, een opleiding volgen, therapie, verre reizen; nu kan het allemaal nog, is het idee.

Zelf koos ik er na mijn studie vrij snel voor om als zzp’er aan de slag te gaan. Ik was 24 toen ik me als tekstschrijver inschreef bij de Kamer van Koophandel. De empathische einzelgänger die ik al sinds mijn kinderjaren ben komt zo goed tot haar recht. Ook mijn creativiteit vindt een uitlaatklep in mijn werk en hobby’s ernaast, in cursussen en op podia. En nu ben ik dus ineens dertig. Waarom is die leeftijd toch zo’n gevreesd nummer?

Ik heb mijn verjaardag altijd leuk gevonden. Ik heb geen moeite met ouder worden of zijn. De grijze haren die verschijnen in mijn korte kapsel en nog-amper-waar-te-nemen kraaienpootjes verwelkom ik zoals ik de ontluikende lente verwelkom, of de kleuren van de herfst. Het hoort erbij en het heeft ook wel wat. Toch besef ik dat ik ook een privilege heb wat betreft ouder worden. Ik heb namelijk geen kinderwens.

Mensen met een kinderwens kunnen de 30 zien als een decennium waarin het moet gaan gebeuren. Vooral voor de eitjesleveranciers en baarmoederdragers. De spermaschieters hebben vaak nog wel wat meer tijd om te ‘rijpen’. Wat een wrede combinatie van cultuur en natuur is het, die ervoor zorgt dat er ineens een timer begint te lopen. Studeren kan in principe je hele leven. Werken ook. Optreden, sporten (tot op zekere hoogte), hobby’en: het kan altijd nog. Maar zwanger worden moet idealiter toch ergens tussen je 18^e en 40^e gebeuren en je dertigste verjaardag luidt dan ook wel erg plotseling de aftelling der kinderloze jaren in.

Ik benijd de mensen niet, die een kinderwens hebben of hun keus nog niet helder hebben als die genadeloze ‘30’ toeslaat. Toch heeft elk voordeel ook weer z’n nadeel. Hoe gaat de rest van mijn leven eruitzien? Een toekomst mét kind biedt wel een uitgestippeld pad (wat niet betekent dat het niet gevuld zal zijn met onverwachte plotwendingen). Een pad dat ik bewust niet kies: dat van zwangerschap, kraamtijd, babyzwemmen, peutertijd, kleuterklas, zindelijkheidstraining, schoolpleinpraat, voetbaltraining, klastraktaties, Citotoets, vakkenpakketten, voorlichting, bijscholing, bijbaantjes, bijsturing, verkeringen, (foute) vrienden, puberperikelen, studiekeuzes, kamerzoeken, uitvliegen, lege nest syndroom, loslaten, hervormen, pensioen en grootouderschap.

Een vrije val in een toekomst die ik nu nog niet kan voorzien lonkt mij. Binnenkort is er geen weg terug. Wellicht eindig ik als oude vrijster, met 7 honden achter de geraniums. Of ik word “die rare tante” voor kinderen van vrienden of familieleden. Misschien word ik wel stief-oma van de kleinkinderen van mijn vriend (ooit!). Of ik word een steenrijke zakenvrouw die mensen in dienst kan nemen en zo indirect weer andere mensen de mogelijkheid geeft hun droomleven te leiden. Misschien woon ik op mijn veertigste in een boomhut. Of ga ik op mijn vijftigste op wereldreis, gewoon omdat het kan. Ik hoop mezelf te blijven omringen met inspirerende mensen die het leven de moeite waard maken; jong en oud. In ieder geval ben ik blij dat ik vrij ben om te kiezen. Voor altijd baas in eigen buik.