In de ruim twee en een half jaar dat ik nu zzp’er ben, groeide mijn vertrouwen dat dit voor mij klopt. Eigen klanten, mooie samenwerkingen, een website en visitekaartjes… Ja, ik ben echt een ondernemer. Afgelopen week heeft dit gevoel nog een extra boost gekregen. Ik heb nu namelijk een boekhouder. Dat klinkt een beetje bezitterig, alsof ik een soort slimme huiself in dienst heb, die zich ontfermt over mijn cijfertjes en belastingen. Nee, mijn boekhouder woont en werkt in Arnhem. Ik bezoek hem in zijn kantoor in een gebouw op een terrein vol andere kantoorgebouwen, groothandels en bedrijven.

Om daar te komen neem ik de trein vanuit Nijmegen en in Arnhem stap ik over op een bus. Ik reis niet vaak per bus; vooral op onbekend terrein vind ik het altijd nogal een gok of de bus wel op tijd bij de juiste halte stopt. In deze bus hing wel een schermpje met de bushaltes, maar de haltes werden niet omgeroepen zoals vaak wel het geval is. Opletten dus. Het is rustig, er stappen geen mensen in of uit bij de haltes die we passeren, waardoor de bus flink doorrijdt. Al snel ligt hij voor op schema en kijk ik bezorgd om me heen of ik deze omgeving ken. Is dit niet al waar ik moet zijn? Wanneer op het schermpje staat dat de volgende halte mijn eindbestemming is, druk ik op het knopje “STOP”. Aangekomen bij de halte zie ik dat we mijn halte blijkbaar overgeslagen hebben. Getver. Gelukkig ben ik vroeg en is het slechts één halte te ver. Door de regen loop ik een stuk terug langs de weg en kom aan bij de straat waar ik moet zijn.

Wanneer ik het gebouw binnenkom zie ik de boekhouder niet meteen. Eén keer eerder was ik hier, om kennis te maken. We zaten in een kantoortje, maar waar was het ook alweer precies? Ik loop de trap op omdat ik me dat nog wel herinner, en kijk rond. Op de tweede verdieping zie ik zijn naam op een bordje staan en ik klop aan. Op dat moment gaat er een andere deur open waar de boekhouder uit tevoorschijn komt. Hij wilde me net tegemoet lopen. Achter de deur waar ik op klopte zit niemand. Ik mag plaatsnemen aan de grote tafel in hetzelfde kamertje als de vorige keer. Er hangt een canvasposter aan de muur met een soort meditatieve kaarsjes en een loopbrug over water: heel zen. In de hoek staat een archiefkastje en op de vensterbank staan twee glazen vazen met een tak erin. Er zijn erg weinig boeken, voor een boekhouder.

In de komende anderhalf uur bekijken we mijn administratie en vertelt hij me hoe ik het beste mijn bonnetjes, facturen en belastingaangiftes kan archiveren. Hij vraagt of ik alle bonnetjes van 2018 bij me heb. Dat heb ik; ze zitten in een plastic hoesje. Een beetje beschaamd haal ik ze tevoorschijn. Het ziet er niet bepaald georganiseerd uit, in tegenstelling tot mijn digitale administratie. Snel vis ik er nog een paar bonnetjes uit die van 2017 waren en ik overhandig hem het zooitje. Voortaan is het beter om ze in een ordner op maand te sorteren, drukt hij me op het hart. De losse bonnetjes in mijn agenda maken hem zenuwachtig. Snel stop ik ze weg en ik beloof het beter te gaan doen.

Hij zal mijn administratie en btw-aangiftes van 2018 controleren en mijn ib-aangifte voor me doen. Ik moet hem daarvoor nog van alles toesturen dat ik de komende week bij elkaar ga zoeken. Mijn eigen systeem waarin ik zelf alles kan terugvinden blijkt niet het ideale systeem. Gelukkig hebben we ieder ons eigen talent. Hij doet aan boekhouden in zijn overzichtelijke kantoor, en ik schrijf overzichtelijke teksten in een huis vol boeken. Houden zo.


0 reacties

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.