Het is midden in de nacht als ik op mijn bed plof. Het plafond draait van de alcohol in mijn bloed en de uitgaansmuziek piept nog na in mijn oren. In mijn studententijd kwam dit met enige regelmaat voor en de piep trok de volgende dag weer weg. Toen hing er een naambordje naast de ingang van de studentengang waar ik woonde waarop mijn voornaam verkeerd gespeld werd. Volgens de studentenhuisvesting heette ik Tin Wachelder. Tegenwoordig spelt mijn naambordje keurig de juiste naam, maar kleeft tin op een andere manier aan mij: ik heet Tim en heb tinnitus.
In mijn geval was het een cadeautje van Rammstein. Lang voordat de zanger van de band in de problemen kwam omdat hij werd beschuldigd van grensoverschrijdend gedrag, woonde ik het concert bij dat Rammstein gaf op 5 juli 2022 in het Nijmeegse Goffertpark. Rammstein maakt naar mijn mening goede rauwe muziek met creatieve duistere teksten en videoclips. Hoewel het merendeel van hun muziek beïnvloed is door metal en stevige elektronische muziek, wijken ze daar soms vanaf met poëtische melancholische nummers. Zo vind ik hun nummer ‘Zeit’ over de vergankelijkheid van het leven ontroerend.
Ik ben niet naïef en verwachtte niet bepaald dat tijdens hun optreden de nadruk zou liggen op de rustige nummers. Integendeel: ik ben bekend met hun gewoonte om spektakel met luide muziek, rookwolken, vuurwerk en vlammenwerpers voort te brengen. Na alle lockdowns van de jaren ervoor leek me dat wel een keer leuk. Het is ook precies wat we in Nijmegen kregen. Gaaf om mee te maken en niets is te vergelijken met muziek die door je hele lijf dreunt. Dat is een fijne sensatie. Ik had me op mijn concertbezoek voorbereid door oordoppen in te doen. Niet voor mij op maat gemaakt, maar normaal gesproken goed genoeg: ik heb ze vaker zonder problemen gedragen tijdens andere optredens. Tijdens het concert viel me wel op dat het geluid heel hard stond.
De kater, zoals dat meestal met katers gaat, kwam pas de dag erna. Ik werd wakker met oorsuizingen in mijn linkeroor. Met mijn rechteroor was niets mis. Op dat moment maakte ik me er geen zorgen over. Het duurt wel vaker een paar dagen voordat een pieptoon wegtrekt. Alleen ging er een week en toen een maand voorbij zonder dat de ruis in mijn oor helemaal verdween. Ik kon niet anders dan concluderen dat mijn oordoppen me niet genoeg hadden beschermd en dat ik tinnitus gekregen had.
Ondanks dat ik me al jaren bewust ben van het fenomeen omdat een vriend van me, die veel luide concerten bezocht, het zo’n twintig jaar geleden kreeg. Ik vermoed dat ik er nu, net als hij, de rest van mijn leven mee moet leven. Gelukkig is de zoemtoon in mijn hoofd niet zo hard dat ik hem niet kan negeren, maar hij is wel permanent aanwezig op de achtergrond.
Afgelopen zomer trad Rammstein op in Groningen. Er was veel te doen om dat optreden omdat de band toestemming had gekregen om de lokaal geldende geluidsnormen te overschrijden. Met een factor twee. 103 db is namelijk ongeveer twee keer zo luid als 100 db. Ik vind dat een vorm van grensoverschrijdend gedrag.
Inmiddels kom ik op basis van mijn persoonlijke ervaringen tot de conclusie dat we zulke geluidsoverschrijdingen niet moeten toestaan, omdat het risico simpelweg te groot is. Als ik vanwege een slecht zittende oordop al tinnitus kan krijgen, hoe makkelijk beschadigen jonge mensen die helemaal geen gehoorbescherming dragen hun oren dan wel niet? Mogelijk wordt er ooit een middel tegen tinnitus uitgevonden, maar voorlopig is voorkomen beter dan genezen.
Ik zal waarschijnlijk nooit meer een concert van Rammstein bijwonen. Voortaan luister ik naar Rammstein op een lager volume. Zonder vlammenwerpers.
0 reacties