Een fijne dag

Vorige week donderdag liep ik aan het eind van de middag vanuit mijn werk naar de fietsenklemmen tegenover het kantoorgebouw. Tussen twee rijen ‘fietsijzers’ in was een blond meisje bezig iets in het wit op de stoeptegels te krijten. Ik kon niet meteen lezen wat, omdat ik slecht ben in het ondersteboven lezen van teksten. Terwijl ik met een boogje om haar heen liep richting mijn geparkeerde fiets, trok ze een nadenkend gezicht. Ze overwoog met welke woorden ze de zin die ze begonnen was af zou maken. Toen ik mijn fiets had bereikt, de sloten had geopend en omkeek, kon ik zien wat ze geschreven had: “Heb een fijne dag.”

Daar moest ik om glimlachen. Spontaan zei ik tegen haar: “Nou ja, jij ook een fijne dag!” Haar gezicht lichtte op terwijl ze haar eigen fiets pakte en op weg ging naar haar vader die aan de andere kant van de fietsenrekken op haar stond te wachten. Van het positieve gebaar dat het meisje met haar tegelspreuk maakte werd ik vrolijk. Ik voelde de zorgen van de werkdag van me afglijden toen ik naar huis fietste.

De cirkel was rond: ik was de dag niet alleen geëindigd, maar ook begonnen met een lach. Toen ik die ochtend naar mijn werk fietste, kwam ik namelijk op een gegeven moment achter twee donkerharige jonge vrouwen terecht. Ze fietsten wat ongemakkelijk. Alsof ze buitenaardse wezens waren die voor het eerst op een fiets zaten. Wezens die wel een instructiefilmpje over de werking van een fiets hadden gezien, maar geen enkele praktische ervaring hadden met de tweewieler.

Ik ving flarden op van wat de twee vrouwen, die niet naast elkaar maar achter elkaar fietsten op het in de ochtendspits drukbezette fietspad, tegen elkaar zeiden maar ik kon de taal niet helemaal plaatsen. Ik vermoed dat ze Spaans of Italiaans spraken. Misschien studeren ze in Nijmegen, maar ze zouden ook toeristen kunnen zijn. Een van de twee vrouwen bewoog zich sneller vooruit dan haar vriendin. Dat zorgde ervoor dat ik die vriendin inhaalde terwijl de ander nog een tijdje voor me bleef fietsen voordat ik kans zag om ook haar in te halen.

Terwijl ik achter haar fietste bleef zij onophoudelijk over haar schouder naar achteren kwetteren. Ik moest glimlachen toen ik me realiseerde dat ze dacht dat ik haar vriendin was. Ze had niet door dat ik haar plek had ingenomen in de fietsfile. Even later haalde ik de dame die voor me fietste in zodat het misverstand zichzelf oploste. Het enige wat ik vergat te doen is haar ook een fijne dag wensen, als dank. Want ze had mij met deze situatie toch echt al een vrolijk begin bezorgd, zonder dat ze het doorhad.