Honderdzestig dozen

“Weinig spullen,” had de verhuizer gezegd. “Voor zo’n groot huis.” Hij kwam een paar weken geleden bekijken hoeveel werk het bedrijf zou hebben aan het verhuizen van onze inboedel. Omdat we voor de verkoop en bezichtigingen al ontzettend hebben opgeruimd en geselecteerd, is er niet veel over van wat er jarenlang opgeslagen stond in het jarendertighuis van mijn vriend. Een aantal meubels nemen we ook niet mee, want die worden vervangen in het nieuwe huis. Dat scheelt.

Hoewel we pas in de tweede helft van februari gaan verhuizen werden afgelopen week alvast wat dozen en inpakmateriaal gebracht. Honderdzestig kartonnen dozen liggen platgevouwen op elkaar gestapeld in de logeerkamer. Voor deze verhuizing, die we een half jaar geleden al aan zagen komen, hebben we genoeg tijd gehad om ons voor te bereiden. Nét voor de lockdown inging eind vorig jaar hebben we nog wat winkels bezocht. We kochten een bed, kledingkast, eettafel en een bank, die allemaal in de week na onze verhuizing worden bezorgd. Behalve de bank, die komt waarschijnlijk pas in maart of april in verband met de langere levertijd. Online heb ik mijn kantoorinrichting bij elkaar geshopt: een tweedehands bureau (in hoogte verstelbaar), ergonomische bureaustoel en een ladeblok, die de dag na de rest van onze spullen bij ons nieuwe huis afgeleverd zullen worden.

De een-na-laatste dag van onze kerstvakantie gingen mijn vriend Rob en ik voor het eerst na de bezichtiging weer eens kijken in ons nieuwe huis. De huidige bewoners lopen een paar weken voor ons uit qua planning: hun huis staat al half vol met gevulde dozen. Zij vertrekken de komende weken en overhandigen op 15 februari de sleutel aan ons. Na maandenlang elke centimeter van de Funda-foto’s te hebben bekeken was het vreemd en tegelijkertijd bijna vertrouwd om echt weer in het huis te zijn. Is het überhaupt niet bizar dat je zo’n grote aankoop doet op basis van één bezichtiging van 15 minuten? Gelukkig viel het huis ons bij nader inzien niet tegen. Het leek ineens wel kleiner, doordat het nu niet bezichtigingsproof was ingericht en de foto’s alles natuurlijk groter doen lijken. De afgelopen weken heb ik echter zorgvuldig gewerkt aan plattegronden op schaal waarin onze meubels (ook op schaal, van karton) geplaatst konden worden en het lijkt erop dat alles prima past.

Nu begint het echt te worden. Welke kleur doen we op de muren? Waar zetten we de bank neer? Zit er een stopcontact op de voorzolder, voor de droger? Hoe kun je eigenlijk een tv aansluiten op de zolderkamer? Past Bella’s kussen in de hal? Waar kan Loekie veilig zitten? Vragen die mijn hoofd niet met rust zullen laten totdat de laatste doos weer is uitgepakt in ons nieuwe huis en de laatste klusspullen zijn opgeborgen. Dat kan dus nog wel even duren. Deze praktische vragen en uitdagingen leiden me af van de gevoelskwestie. We gaan Nijmegen verlaten. Met z’n tweetjes maken we een nieuw begin in Wageningen, waar we niemand kennen. Eigenlijk met zijn drieën, als je de zoon van Rob ook meerekent die de helft van de week bij ons woont. Vier met de hond erbij en vijf met de poes meegerekend. Deze bonte verzameling wezens zal in Wageningen een huis inrichten, samen leven, werken en nieuwe avonturen tegemoet gaan.

Afscheid nemen van de stad waarin ik volwassen werd, mezelf vond, vaak verliefd werd (en blauwtjes liep), waar ik vandaan reisde en steeds weer thuiskwam. Ik begon er een bedrijf en een relatie. Ik daagde mezelf op meer manieren uit dan ik ooit had kunnen bedenken. Ik ging samenwonen met mijn lief en we namen samen een hond. Zelfs de hond heeft een vriendenclubje in de buurt. Die zal ze, net als wij onze vrienden, achter moeten laten. Verdrietig? Spannend? Zo ver is Wageningen nou ook weer niet? Nee, mijn gevoel is er nog niet echt mee bezig. Eerst die dozen maar eens inpakken. Alles op z’n tijd.