Old school

Een week geleden moest mijn internet- en tv-provider (aangekondigde) onderhoudswerkzaamheden doen. Daardoor zou internetten op die maandag waarschijnlijk moeilijk worden en thuiswerken dus ook. Daarom werkte ik die dag op kantoor en hield ik er rekening mee dat ik nadat ik in de namiddag weer thuiskwam mogelijk mijn modem even moest resetten om weer verbonden te raken met het wereldwijde web.

Ik bleek inderdaad geen internet of tv meer te hebben toen ik thuis mijn apparaten weer aan probeerde te zwengelen. Drie of vier resetpogingen later moest ik concluderen dat er iets mis was, want het lukte echt niet om te verbinden met de digitale snelweg. Tijd om de klantenservice te bellen. Die was tot 20.00 ’s avonds bereikbaar. Het viel me mee dat ik überhaupt kon bellen. En nog meer dat ik zowaar een mens aan de lijn kreeg.

“Zeg het maar meneer, waarmee kan ik u helpen?”, klonk een mannenstem op vrolijke toon met een dik Surinaams accent. Ik legde uit dat ik sinds onderhoudswerkzaamheden eerder die dag geen internet en tv meer had. En dat het licht op mijn modem groen knipperde. We liepen het script door van de klantenservicemedewerker. Eerst een paar pogingen tot een harde reset door het modem van achteren te penetreren met een omgebogen paperclip. Dat vond het modem duidelijk niet fijn, want nadat even het wit-oranje licht flikkerde dat gebruikelijk is, sprong het stoplicht daarna weer op groen.
Die kleur betekende dat er nog steeds geen verbinding was.

Toen wilde de behulpzame man aan de telefoon me laten checken of het misschien aan de splitter aan de muur lag waar het signaal mijn huis binnenkomt. Hiervoor zou ik die los moeten halen en de kabel die naar mijn modem loopt direct op het blootgelegde gat moeten plaatsen. Aangezien de splitter vastgeschroefd zat en de kabel er stevig aan geklonken was, lukte me dat niet 123. Dat gaf ik aan en ik zei: “Ik ben bang dat ik het alleen maar erger maak.” Daarop barstte de man aan de andere kant van de lijn in lachen uit: “Meneer, het kan helemaal niet erger, want u heeft geen verbinding!” Ik lachte met hem mee en voelde me ondanks de situatie meteen een stuk vrolijker. De conclusie van het gesprek was dat er een monteur bij me langs zou komen op woensdag om mijn probleem op te lossen. Nog iets meer dan een dag zonder internet en tv, dus.

Voor mijn werk was dat geen punt, omdat ik op kantoor kon werken. In mijn vrije tijd werd ik echter wel geconfronteerd met mijn eigen First World Problems. Normaal heb ik toegang tot internet, tv, en diverse streamingdiensten. Nu was ik ineens aangewezen op de old school-middelen die overbleven. Cd’s in plaats van Spotify, blu-rayschijfjes in plaats van streamingdiensten, en boeken. Aangezien ik boeken nog niet digitaal lees, zijn mijn boeken sowieso old school.

Ik merkte dat het een verademing was om even los te zijn van het internet. Met name vanwege de algoritmes. Zo heb ik de neiging om regelmatig via mijn tv-scherm Youtube-filmpjes te kijken. Het risico daarvan is dat ik in een soort zwart gat verdwijn en langer kijk dan ik eigenlijk van plan was. Veel van wat ik op die manier kijk is namelijk gebaseerd op wat ik voorgeschoteld krijg. Hetzelfde geldt voor Spotify als het om muziek gaat: wat je om te beginnen voor je neus (of in je ogen) krijgt, bepaalt grotendeels waar je uit gaat kiezen. Je blijft in een kringetje rondzwemmen dat de algoritmes voor je bedacht hebben. Alsof je in The Matrix zit met een coole zonnebril.

Ik realiseerde me dat het eigenlijk heel prettig is om bewust te kiezen wat je gaat kijken of luisteren. Bijvoorbeeld de muziek van sommige countryartiesten die ik in mijn vorige column besprak. Het was een mooie aanleiding om mijn cd’s van 16 horsepower, The Handsome Family en Lera Lynn af te stoffen en in een apparaat dat schijfjes eet te gooien. In mijn geval is dat een X-box One.

Verder kwam ik er eindelijk eens aan toe een westernserie te kijken die ik lang geleden op blu-ray van een vriend geleend had: Hell On Wheels. Vanwege de ontelbare alternatieven op streamingdiensten was dat er eerder niet van gekomen. Met diezelfde vriend heb ik de gewoonte om iedere week samen te sporten en daarna een serie of film te kijken. Afgelopen vrijdag kozen we de Tarantinofilm Jackie Brown, omdat we alle films uit het oeuvre van deze regisseur opnieuw doorlopen. Ongeveer eentje per maand. Ondanks dat mijn internetverbinding weer werkte, keken we deze film toch op een schijfje. Lekker old school.