Voor sommige mensen zal het nummer negentien betekenis hebben als het rugnummer van hun favoriete sporter, maar ik ken het nummer als een magisch getal uit het verhalenuniversum van Stephen King. Een getal dat nog meer symbolische betekenis kreeg toen de schrijver 25 jaar geleden, op 19 juni 1999, werd aangereden door een busje tijdens zijn dagelijkse wandeling. Hij overleefde dit ternauwernood. Naar aanleiding van Kings vijftigjarige schrijverschap schreef ik eerder een column op Schuinschrijvers waarin ik vertel hoe ik fan van hem werd. In deze column sta ik stil bij zijn magische nummer negentien.
Het getal negentien speelt voornamelijk een rol in de verhalen van de Kings fantasy-epos The Dark Tower-serie. Zeker vanaf het moment dat hij een fictieve versie van zichzelf en zijn (dreigende) dodelijke ongeluk verwerkt in het zesde boek van de serie: Song of Susannah. In de verhalen die hij schreef na zijn ongeluk komt nummer negentien vaker voor. De hoofdpersonages komen het getal steeds vaker tegen. In de vorm van namen met negentien letters, cijfers die bij elkaar optellen tot negentien en andere voorbeelden. Met andere woorden: hij is bewust de mythische betekenis van nummer negentien gaan versterken in zijn verhalen.
Desondanks komt nummer negentien ook voor in boeken die hij ver voor zijn ongeluk heeft geschreven. Bijvoorbeeld in The Shining (1977): tel de nummers van spookkamer 217 bij elkaar op en je krijgt negentien. Een ander voorbeeld komt uit The Dead Zone (1979). In dat boek heeft hoofdpersoon Johnny Smith voorspellende gaven. Tijdens een spelletje ‘rad van fortuin’ voorspelt hij het winnende nummer: negentien. Het is natuurlijk wel zo dat als je ergens iets in wil zien, je daar vaak in slaagt. Voor je het weet heb je een groot complot ontdekt dat de wereldorde bedreigt. In mijn column Toeval bestaat wel, beschrijf ik hoe voorkennis een voorwaarde is voor het herkennen van zulke patronen, ofwel ‘toevalligheden’.
Mensen houden wel van getallen met een verhaal. Zo zouden in 1999 op het moment dat alle klokken versprongen naar het jaar 2000 alle computers het begeven. Een mooi voorbeeld van de apocalyptische gedachte die elke duizend jaar terug lijkt te komen. We hebben iets met getallen die een tijdperk afsluiten. Zo ervaar ik periodes van tien jaar of zelfs vijf jaar in mijn leven als betekenisvoller dan de andere jaren. Om die reden vierde ik dit jaar mijn verjaardag veel kleinschaliger dan vorig jaar, want wat is er bijzonder aan het getal 46? Je kunt het optellen tot tien. Als je er acht vanaf zou trekken kom je op 38. En in 38 past maar liefst twee keer nummer negentien. Oh jee. Moet ik me er zorgen over maken dat ik (op eigen verzoek) het meest recente boek van Stephen King cadeau kreeg voor mijn verjaardag?
Inmiddels ben ik op de helft van You like it Darker (2024). Ik heb zes van de twaalf verhalen in deze bundel gelezen. Zeer de moeite waard. De oude meester is het schrijven nog niet verleerd. En van nummer negentien zijn we ook nog niet af. In het langste verhaal uit de bundel, Danny Coughlin’s Bad Dream, speelt een obsessieve politiedetective een belangrijke rol. Deze Frank Jalbert wordt geplaagd door een steeds erger wordende vorm van ‘arithmomania’. Door deze mentale aandoening wordt hij gedwongen om telkens dwangmatig dingen te tellen. Hij laat zich in gesprekken soms onbewust getallen ontvallen, op momenten dat die niets toevoegen.
Zodra ik doorhad wat dit personage met regelmaat deed, lette ik op of hij ergens negentien zou noemen. Heel lang leek dat er niet van te komen, maar op pagina 182 zegt hij opeens: ‘Good. Nineteen.’ Heel goed inderdaad. Laat het magische nummer negentien Stephen King nog langer beschermen, zodat hij voorlopig nog boeken blijft schrijven.
0 reacties