Ik ben in de drankwinkel om mijn whiskyvoorraad met een goede fles aan te vullen. Als ik op de schappen afloop, spreekt de verkoopster mij aan: “kan ik u ergens mee helpen”. “Nee bedankt”, zeg ik, “ik kijk even naar de whisky”. Ik ben namelijk een ervaren whiskydrinker en wil zelf kijken of er flessen in de aanbieding zijn van soorten die ik lekker vind. Als een eigenwijze kleuter denk ik: “zelf doen!”.
Vervolgens raakt het servicegerichte meisje in gesprek met een klant die het tegenovergestelde is van mij: hij stort een verwarrende spraakwaterval over haar uit. “Ken je de Equalizer? Van de film? Op dit moment draait deel 3 in de bioscoop. Je weet niet wat je meemaakt. Beste film ever. Met van die brute moves. Moet je echt doen.” Ik ken de filmreeks over een gepensioneerde Amerikaanse marinier die zijn ‘particular set of skills’ gebruikt om wraak te nemen op lui die mensen die hij kent kwaad doen. Ik snap echter niet wat dit met drank te maken heeft. De verkoopster stamelt dat ze die films niet kent.
De man begint flessen aan te wijzen met zijn rechterhand terwijl hij met zijn andere hand vervaarlijk een plastic tas met inhoud rondzwaait. “Is ie zoet?” “Nee”, zegt het meisje, “de zoetere dranken staan hier”. De man wankelt achter haar aan en ketst met zijn tas een fles van het houten plateau waarop deze in de winkel staat. De fles barst open op de grond en een weeïge geur verspreid zich door de zaak. “O sorry”, zegt de man, “ik met mijn onhandigheid.” “Kan gebeuren”, zegt de verkoopster op een toon die verraad dat ze het niet leuk vindt. “Het ruikt wel lekker”, antwoordt hij.
Nadat de man is afgedropen zonder iets te kopen sta ik met een fles tien jaar gerijpte Laphroaig voor de balie om af te rekenen. Naast de balie vormen de restanten van de gebroken fles en een gelige substantie een onsmakelijk badje in het midden van een berg keukenpapier. De winkelmedewerkers hebben nog geen gelegenheid gehad om het slagveld helemaal op te ruimen. De verkoopster geeft me nog de tip mee om voorzichtig te doen met mijn fles. “Komt goed”, zeg ik, “want die stop ik gewoon in mijn rugzak”.
Als ik thuis ben vraag ik me af wat Denzel Washington in de film The Equalizer dronk, dat die vage man er naar op zoek was. Zover ik kan nagaan drinkt zijn personage alleen maar thee! Meestal vlak voordat hij schurken effectief om zeep helpt. Of erna terwijl hij filosofeert over de zin van het leven. Dan kom ik er achter dat er wel een cocktail bestaat die The Equalizer heet. Het is een zoet mixdrankje met wodka. Ik hou het toch liever bij mijn turfige whisky. Van de jodium-achtige smaak gaan de neusgaten altijd zo fijn open.
0 reacties