Wat is er gebeurd met de romantiek van treinreizen?
Afhankelijkheid van het openbaar vervoer, maar nergens kunnen komen vanwege stakingen; overvolle treinen in de ochtend- en avondspits, maar geen extra materieel dat wordt ingezet; raampjes die niet meer open kunnen en een airco die veel te koud staat. Klamp een willekeurig voorbijganger aan en hij zal wat kunnen toevoegen aan het rijtje.
(meer…)
De trein is een wereld in het klein. Je komt er allerlei soorten mensen tegen. Rustige mensen zoals ik, die terwijl ze naar hun vader in Limburg reizen, een boek lezen, uit het raam staren of de andere mensen in de trein observeren. Maar ook andere types. Daar zie ik ze zitten: de beste reizigers.
(meer…)
Ik hoor een moeizaam zuchtend geluid naast me in de treincoupé. Het houdt het midden tussen snurken en een leeglopende fietsband. Er zit ergens iets verstopt. En het lijkt erop dat het de tandeloze man is die aan de andere kant van het gangpad zit. (meer…)
Donderdagochtend in de trein, net na de spits, neem ik plaats in een vierzitje. Drie meiden van een jaar of 17-18 komen bij me zitten. Vriendinnen, op weg naar school. Ik neem aan dat ze net eerstejaars op een vervolgopleiding zijn, gezien hun leeftijd en het feit dat ze op donderdagochtend in de trein zitten. Ze zijn vrolijk en voelen zich op hun gemak met elkaar en blijkbaar ook met mij, want ze praten honderduit en trekken zich er niets van aan dat ik alles kan horen. (meer…)
Er gaat een magere man tegenover me zitten in de trein. Ouder, of eigenlijk, laten we er niet omheen draaien: bejaard. Alles is grijs aan hem: de plukjes haar op zijn bol, zijn jas, zijn broek en, vooral, zijn uitstraling. Hij zet twee donkergrijze fietstassen naast zich. Uit één ervan haalt hij een plastic broodtrommel die ooit wit was en trekt het elastiek dat er omheen zit los.
(meer…)
De meeste treinen rijden in twee richtingen over het spoor. Sommige mensen passen in een gesprek echter eenrichtingsverkeer toe: een monoloog.