Toen ik vorig jaar een paar maanden mijn vertaalanker had uitgeslagen in Bologna, wilde ik er al heen. Ik was er al twee keer bijna, één keer toen ik Pompeii bezocht en één keer toen ik er overheen vloog onderweg naar Sicilië. Nu is het dan eindelijk zover en kan ik ze in het echt gaan bewonderen: Napels en de Napolitanen.
(meer…)
Op een van de eerste mooie dagen van dit jaar stond ik op een veerpontje over de IJssel. Ondanks het stralende weer waren er geen andere mensen aan boord. Ik had niet genoeg kleingeld op zak, maar, zo vertelde de schipper me, ik kon het bedrag ook overmaken. Ik vond het een beetje zielig dat hij mij in mijn eentje moest overzetten, dus ik maakte iets meer over dan de vaartprijs. Verder spraken we niet. We keken allebei uit over de rivier en zwegen onder onze mutsen, de schipper en ik.
(meer…)
Vorig weekend liep ik van Den Dolder naar Maarn (geen precieze etappe van het Trekvogelpad, maar je moet soms creatief zijn als je geen auto hebt). Ik kwam in een besneeuwd landschap terecht dat door Hendrick Avercamp zelf geschilderd leek. Het was stil in het bos, en behalve mijn gewicht op de ijsgrond hoorde ik lange tijd niets. Ik dacht na over Den Dolder – wanneer was ik hier voor het laatst geweest?
(meer…)
Wanneer ik aan mensen buiten ‘mijn wereld’ vertel dat ik vertaler ben, zie ik ze denken. Er trekt een frons over hun voorhoofd, ze krabben zich even achter hun oor en stellen dan de volgende vraag: ‘Vertaler? Maar er zijn toch vertaalmachines?’
(meer…)
Ik weet het nog goed: ik werd acht en kreeg voor mijn verjaardag deel 1 van De Griezelbus cadeau. Niet van mijn ouders, want die vonden me veel te jong voor spookhuizen en weerwolven, maar van een vriendin van mijn moeder. Daarmee ontdekte ik een liefde die tot op de dag van vandaag voortduurt: een voorliefde voor het griezelige, voor dingen waarvan je nekharen overeind gaan staan.
(meer…)
Wanneer je de Nobelprijs krijgt toegekend, valt moeilijk te ontkennen dat je maatschappelijk geslaagd bent. Toch vraag ik me af of het winnen van de Nobelprijs voor Literatuur inderdaad zo voelt voor de Franse schrijfster Annie Ernaux (1940). In haar sterk autobiografisch getinte romans probeert ze aan de hand van de collectieve geschiedenis en allerlei voorwerpen haar persoonlijke verleden te reconstrueren. Ernaux kan haar leven enkel beschrijven aan de hand van het grotere geheel waarin het plaatsvindt: in al haar boeken is een sociale component aanwezig.
(meer…)
Hendrik Marsman dichtte de eeuwige regel ‘Denkend aan Holland zie ik breede rivieren door oneindig laagland gaan’. Zijn woorden echoën altijd in mij wanneer ik uit een treinraampje naar het Nederlandse landschap kijk. Ik zie de zo beroemde Hollandse luchten over de weilanden jagen en zie vlekken zonlicht in de rivieren blikkeren of golfjes tegen de kades klotsen. Ik zie Nederland iedere dag, maar het Holland van de plaatjes en verhalen – dat ervaar ik niet. Nou woon ik ook in Arnhem, een glooiende stad die weinig Hollands aandoet, en breng ik een groot deel van mijn dagen door in andere culturen en literaturen door mijn werk als vertaler. Het Holland van Marsman bevindt zich ergens anders, maar door mijn Nederlandse paspoort hoor ik ergens in zijn landschap thuis. Toch?
(meer…)
Ik heet Carlijn, ik ben drieëndertig en ik wandel. En dan niet een blokje om door de wijk, maar kilometers door weilanden, over heuvels, dijken en bossen. Niet alleen wandel ik, ik heb een wandelgids, speciale wandelschoenen en -sokken en zelfs – nu we dan toch aan het bekennen zijn – een afritsbroek. Je zou kunnen zeggen dat ik een wandelaar met een hoofdletter W ben. En dat is toch wel even slikken, want erg sexy is dat gewandel natuurlijk niet bepaald. En nog steeds voelt het als een bekentenis: confiteor, ambulo.
(meer…)