Carlijn Brouwer

Ook nonnen hebben plezier

‘Dag, ik ben zuster Hadewych.’ Ik hoorde haar nog voor ik haar zag: een kleine vrouw in een zwart-wit habijt, met een bril in een rond gezicht en wat plukken grijs haar die onder een zwarte kap vandaan kwamen. Ik had zelf bij mijn mede-Open-Monumentendag-bestuursleden geopperd om het weekend af te sluiten bij de zondagsvespers van de zusters. Nu ik oog in oog stond met zuster Hadewych, wist ik me alleen opeens geen houding meer te geven. Ik was me ook erg bewust van mijn blote schouders.

(meer…)
Door Carlijn Brouwer, geleden

De tunneltjeszanger

Als ik mensen vertel dat ik dicht bij het station woon, verwachten ze niet dat het maar 25 meter lopen is. Ik woon zó dichtbij dat ik uit mijn raam kan communiceren met vrienden op het perron, en die maken inmiddels allemaal gebruik van mijn Wifi-netwerk als ze staan te wachten op de trein. Na zes jaar hier wonen ben ik gewend aan de reuring voor mijn deur. Al die voorbijtrekkende treinen vind ik wel iets gezelligs hebben. Naast NS-treinen komt ook Arriva langs, de internationale trein naar Duitsland en ik heb zelfs eens vol verbazing een stoomtrein voorbij zien tuffen. De goederentreinen ’s nachts zorgen er soms voor dat ik lig te trillen in mijn bed, maar de trage cadans sust me weer in slaap.

(meer…)
Door Carlijn Brouwer, geleden

Rariteitenkabinet

Het was lang geleden dat ik op een festival had gestaan, en in de buurt van Lochem was ik überhaupt nog nooit geweest. Maar ik had een dag Mañana Mañana cadeau gekregen en dus kwam het toch zover. Voor wie nu denkt Mañana-wattes: dat was ook mijn eerste reactie. Het bleek een driedaags alternatief festival te zijn in de bossen van Laren. Muziek, theater, drank en spijs inclusief. En hangmatten, maar daar kwamen we pas ter plekke achter.

(meer…)
Door Carlijn Brouwer, geleden

Zwembad

Het was vlak voor Pasen en van een vriendin kreeg ik een appje: ‘De voorverkoop is gestart!’ Ik keek naar buiten, zag hoe het hoosde en wist ook zonder mijn ramen te openen wel hoe koud het was. Eén ding stond vast: ook dit jaar leek het begin van het zwemseizoen te vroeg te komen. En net als ieder jaar vroeg ik me af waarom ik mezelf dit ook alweer aandeed: buiten zwemmen.

(meer…)
Door Carlijn Brouwer, geleden
wolf

Slapende wolven

Het klinkt als het begin van een sprookje of een slechte grap. Er was eens een vrouw in Doetinchem en die struikelde over een wolf in haar achtertuin. Maar we weten allemaal dat de werkelijkheid soms vreemder is dan welk verhaal dan ook. En zo gebeurde het dat een jonge wolf zijn toevlucht nam tot een rijtjeshuistuin omdat hij moe was geworden van zijn omzwervingen. Bij die omzwervingen was hij eerst al gestuit op mevrouw de Wolf-De Wolff (echt waar). Hij lag net lekker te slapen toen hij voelde hoe hij geprikt werd, en kort daarna voelde hij helemaal niets meer. Tot hij weer wakker werd in het bos en nog vaag het gevoel had dat hij in de wereld van de mensen was geweest. Maar misschien had hij dat gedroomd.

(meer…)
Door Carlijn Brouwer, geleden

Napolitudine

Toen ik vorig jaar een paar maanden mijn vertaalanker had uitgeslagen in Bologna, wilde ik er al heen. Ik was er al twee keer bijna, één keer toen ik Pompeii bezocht en één keer toen ik er overheen vloog onderweg naar Sicilië. Nu is het dan eindelijk zover en kan ik ze in het echt gaan bewonderen: Napels en de Napolitanen.

(meer…)
Door Carlijn Brouwer, geleden

Schipperskinderen

Op een van de eerste mooie dagen van dit jaar stond ik op een veerpontje over de IJssel. Ondanks het stralende weer waren er geen andere mensen aan boord. Ik had niet genoeg kleingeld op zak, maar, zo vertelde de schipper me, ik kon het bedrag ook overmaken. Ik vond het een beetje zielig dat hij mij in mijn eentje moest overzetten, dus ik maakte iets meer over dan de vaartprijs. Verder spraken we niet. We keken allebei uit over de rivier en zwegen onder onze mutsen, de schipper en ik.

(meer…)
Door Carlijn Brouwer, geleden

Den Dolder

Vorig weekend liep ik van Den Dolder naar Maarn (geen precieze etappe van het Trekvogelpad, maar je moet soms creatief zijn als je geen auto hebt). Ik kwam in een besneeuwd landschap terecht dat door Hendrick Avercamp zelf geschilderd leek. Het was stil in het bos, en behalve mijn gewicht op de ijsgrond hoorde ik lange tijd niets. Ik dacht na over Den Dolder – wanneer was ik hier voor het laatst geweest?

(meer…)
Door Carlijn Brouwer, geleden
haunted house

Spookhuis

Ik weet het nog goed: ik werd acht en kreeg voor mijn verjaardag deel 1 van De Griezelbus cadeau. Niet van mijn ouders, want die vonden me veel te jong voor spookhuizen en weerwolven, maar van een vriendin van mijn moeder. Daarmee ontdekte ik een liefde die tot op de dag van vandaag voortduurt: een voorliefde voor het griezelige, voor dingen waarvan je nekharen overeind gaan staan. 

(meer…)
Door Carlijn Brouwer, geleden