In mijn vorige Schuinschrijfsel begon ik met het verwoorden van mijn ideale samenleving. Even dagdromen, om te ontsnappen aan de werkelijkheid en hoop te houden. Zonder mitsen, maren en ‘ja-maar-hoe-dan-s’. Want die ideale samenleving kan er pas komen als er genoeg mensen van durven te dromen.
(meer…)
Sinds ik volwassen ben onthoud ik zelden mijn dromen. Dat was vroeger wel anders. Als kind had ik een regelmatig terugkerende nachtmerrie. De locatie en precieze omgeving waren meestal vaag, maar het kwam erop neer dat er iets achter me aanzat. Iets dat ik hooguit vanuit mijn ooghoeken waarnam en waar ik nooit meer dan een glimp van zag. Iets roods te midden van een soort zwarte stoom. Het punt was dat ik er niet naar moest kijken, want als ik het zag dan zou het monster werkelijkheid worden en me pakken.
(meer…)