Vacuümzak

Het is me gelukt! Mijn koffers zijn weer ingepakt. Ik was er eerlijk gezegd een beetje zenuwachtig over, want ik heb nogal wat souvenirtjes gekocht en gekregen in Toronto. Daarbij is het inpakken van koffers niet bepaald mijn grootste talent. Op de heenweg heeft vriendlief me ermee geholpen, omdat hij mijn kansloze inpakpogingen niet aan kon zien. In Canada stond ik er alleen voor.

Om te voorkomen dat ik extra bagage bij moest kopen op het vliegveld dankzij mijn gebrek aan ruimtelijk inzicht, heb ik speciale oprolbare vacuümzakken gekocht. Daar stop je je kleren in en door de zak op te rollen, pers je de lucht eruit. Zo is je kledingstapel ineens nog maar een derde zo groot! Hiermee werd het een stuk makkelijker om al mijn kleding, souvenirtjes, schoenen en andere troep in mijn koffer en handbagage te proppen. Ik heb er een middagje voor uitgetrokken en het is me gelukt! Het gewicht van de koffers is nog ver onder het aantal toegestane kilo’s, maar ze zitten wel bomvol.

Als jullie dit lezen ben ik alweer terug in ons kleine landje onder de zeespiegel. Maar nu zit ik nog lekker in Toronto, en ik ben van plan deze laatste avond gezellig af te sluiten met mijn goede vriendin die deze weken mijn host was. We hebben geen idee wanneer we elkaar weer zien. Misschien komend jaar, misschien duurt het wel weer drie jaar. Het maakt niet uit. Dankzij WhatsApp en Skype kunnen we eenvoudig contact houden en dat doen we dan ook al ruim 6 jaar. Als we elkaar weer zien is het altijd als vanouds.

Na drie-en-een-halve week van het Torontoleven te hebben geproefd keer ik weer terug naar Nijmegen. Vergeleken met Toronto is Nijmegen een pittoresk dorpje achter een dijk in een Anton Piecklandschapje. Hoewel ik niet bepaald op het platteland woon, zal het er heerlijk rustig zijn in verhouding met de altijd-maar-doorrazende, wolkenkrabbende en oplichtende wereldstad. Het is grappig wat afstand met me doet. Het biedt overzicht, alsof ik vanuit de CN-tower op mijn leven neerkijk.

Wat valt er zoal te zien, van zo’n grote afstand? Ik mis mijn vriend en onze hond, de steun en stabiliteit die zij mij bieden. Mijn sociale netwerk is me lief, evenals het zingen, dansen en spelen in Nijmeegse leslokalen. Ik wind me op over het Nederlandse nieuws en wat er gebeurt in ons land. Ik schaam me voor zwarte piet, die vanaf hier helemáál niet te verantwoorden is. Vol ongeloof staarden mijn hosts naar de video’s van de zwarte karikaturen die rond het witte paard van Sinterklaas huppelden tijdens de intocht. Ongelofelijk dat dit bizarre fenomeen ons land zo uiteen drijft.

Ik wilde erover schrijven, over het lelijkste dat in Nederland naar boven komt bij dit kinderfeest, maar ik twijfelde. De discussie komt bij iedereen de neus uit, maar is nog lang niet voorbij. Nu dan toch een kleine compromis door het wél te noemen. Want als ik me niet uitspreek over wat me aan het hart gaat, kan ik mezelf net zo goed ook in zo’n oprolbare vacuümzak stoppen. Klein, compact en onhoorbaar. Maar dat heb ik al lang genoeg gedaan, en daar schiet niemand wat mee op.