Magie in het bos

Een grote lange tafel vol fruit, bloemen en heerlijk eten, op een open plek in het bos. Een stuk of twintig vrouwen, in blokhutjes eromheen. Zie je het voor je? Denk je nu aan gekibbel, intriges en jaloezie? Of aan haren vlechten, gezichtsmaskertjes en samen huilen om een meidenfilm? Wanneer je denkt aan een weekend met alleen maar vrouwen heb je ongetwijfeld vooroordelen. Dat had ik vroeger ook. En die zijn ook vaak wel ergens op gebaseerd.

De media geeft vaak een eenzijdig beeld, van alles eigenlijk. Films, verhalen, shows zijn gebouwd op drama want anders is er niets aan. Dus vrouwen zijn alleen maar met uiterlijk bezig, het zijn arrogante femmes fatales, of ze zijn gevoelig en zorgzaam en vergeten zichzelf. Een zomers retreat geleid door vrouwen, voor vrouwen (of andere feminiene personen) roept dus al snel beelden op van drama en ellende. Maar vorig weekend ervoer ik dat het ook anders kan.

Ik ga niet ontkennen dat er gehuild is, dat er haren gevlochten zijn en dat er schitterende femmes fatales rondliepen. Het gekibbel, geruzie, de jaloezie en arrogantie heb ik echter nergens kunnen bespeuren. Tijdens het Summer Solstice Retreat in het bos bij de Overasseltse Vennen voelde ik vooral veel verbinding, dankbaarheid en bevrijding. Er was ruimte voor magie, natuur, dans, muziek, sensualiteit, goede gesprekken en diepe ontspanning. Heling, zelfs.

Tijdens de workshop over het omarmen van je eigen ‘wildheid’, je sensualiteit, je eigenheid, kwam een gedeelde pijn naar boven. “Te veel” zijn. Ondanks dat we allemaal een diepe behoefte voelen om vrij en onafhankelijk te zijn, kende alle aanwezigen het oordeel “te veel” van “iets” te zijn. Te aanwezig, te luid, te eigenwijs, te sexy, te raar, te gevoelig, zelfs ‘te enthousiast’ en ‘te vrolijk’ kwam voorbij. Allemaal oordelen die ons gedurende ons leven – vaak al in onze kindertijd – opgeplakt waren.

Wat als die eigenschap waarvan je blijkbaar ‘te veel’ bent, nu eigenlijk jouw superkracht is? Wat als degene die jou dat verweet, in feite ‘te weinig’ van datgene is, of heeft? Wellicht is jouw ‘teveelheid’ juist een compensatie voor de wereld om je heen. Een les die je omgeving van jou mag leren. Of een inspiratiebron, voor wie durft op zichzelf te reflecteren.

Het is geen toeval dat ik tijdens mijn kleinkunst/cabaret-cursus in Utrecht juist dit thema aangegrepen heb. Dat mijn eigen liedjes en verhalen juist gaan over mijn ‘teveelheid’ en de vraag of ik wel thuishoor in deze – soms verschrikkelijke – wereld, laat staan op een pódium! Ik geloof dat dit een gevoel is wat bij te veel mensen speelt. Niet goed genoeg zijn. Er niet bij horen. Te veel van het één of te weinig van het ander zijn.

Daar in het bos mocht het er allemaal zijn. De uitdagingen waar we in dit leven voor staan. We ademden ernaartoe en erdoorheen. We dansten om het vuur en zongen in de nacht. We vlochten bloemen tot een kroon en leerden over symbolen en tarotkaarten. De natuur gaf ons rust en wijze lessen. Een stapje terug uit ons alledaagse bestaan. Sisterhood: het is er voor wie het aandurft zichzelf aan te kijken en de ander toe te laten. Het is een magische verbinding met mensen die je niet (allemaal) kent, door je feminiene kant te omarmen in plaats van te veroordelen.

.

.

.

(Omslagfoto: een beeld uit de video die Colina van Bemmel tijdens het retreat maakte)