Ik was jarig! Wie dit leest en me nog niet gefeliciteerd heeft, is dus te laat. Foei! Afgelopen zondag zeven mei werd ik 31 jaar. Ik geloof dat de meeste mensen rond mijn leeftijd en ouder niet zoveel meer geven om hun geboortedatum, of er zelfs tegenop zien. Ze houden er niet van om feestjes te organiseren, worden verlegen van aandacht, of zien die dag enkel als symbool van de onstopbare aftakeling van het lichaam.
Dat is bij mij dus niet het geval. Ik vind jarig zijn leuk! Misschien is het het sluimerende podiumbeest in mij, of mijn innerlijke kind. Iets in mij houdt er gewoon van om verwend te worden. Meestal ben ik daar te bescheiden voor; willekeurige uitingen van affectie, complimenten of cadeaus neem ik met een lichte blos op mijn wangen al stamelend in ontvangst. “Voor mij? Maar ik heb niets voor jou!”
Maar op je verjaardag mág het! Dan is het geoorloofd om mensen uit te nodigen die je leuk vindt, op een moment dat het je uitkomt. Je kunt zelfs een verlanglijstje meesturen. En dan komen ze, of ze sturen een kaartje, of zelfs bloemen. Je geeft ze wat lekkers te eten en te drinken (waar je zelf ook van geniet) en dan nemen ze cadeautjes voor je mee. Groot, klein, duur, goedkoop of zelfgemaakt, dat maakt niet uit. Soms zingen ze zelfs een liedje voor je. Zowel het emotionele als het materiële aspect daarvan vind ik gewoon hartstikke leuk. Dit jaar gaat het wat anders dan andere jaren. Mijn nieuwe werk vergt veel energie dus het organiseren van een feestje schoot er een beetje bij in. Toch zag en zie ik een aantal vrienden voor of na mijn verjaardag nog en ontving ik al leuke kaartjes en cadeaus. Met mijn familie creëerde ik een koffie-en-taart-moment en met mijn lief ging ik lekker uit eten. Ik voelde me ontzettend jarig!
En die fysieke aftakeling dan? Ach… ja, dat merk ik heus ook al wel een beetje. Vroeger kon ik urenlang in de bibliotheek zitten studeren, om vervolgens na een kant-en-klaarmaaltijd op een derdehands matras in slaap te vallen en de volgende dag weer fit op te staan. Tegenwoordig word ik met rugpijn wakker, als ik de vorige dag niet een uurtje op medium tempo gewandeld heb, een half uurtje gesport en wat rek-en-strekoefeningen heb gedaan. De grijze haren zijn al jaren aan een opmars bezig en winnen inmiddels sterk aan terrein op mijn hoofd. Maar al met al wint de aftakeling het niet van mijn nieuwsgierigheid.
Ik ben gewoon benieuwd, wat het volgende jaar me gaat brengen. Nu echt de dertig gepasseerd, ga ik (hopelijk) gestaag door richting de veertig. Dat klinkt toch echt als een heel andere levensfase. Maar hoe zal dat er voor mij uitzien? Ik heb geen idee. Er kan nog van alles gebeuren. En over het algemeen word je met de jaren wijzer. Je weet niet alleen meer, maar je hebt ook meer perspectief; je kunt dingen beter relativeren, lijkt me. Misschien verschijnt er ook iets van een rode draad, een richting, een kern die me de rest van mijn leven kan begeleiden. Wie weet.
Mezelf ontwikkelen, innoveren, nieuwe dingen leren, dat blijf ik leuk vinden. En een verjaardag betekent voor mij gewoon: weer een jaar gegroeid. Weer een jaartje wijzer. Nog eens 365 dagen aan levenservaring voor in mijn rugzak. En wat heb ik een lieve mensen om me heen die het met me willen vieren.
0 reacties