Een frisse start

Ken je dat gevoel, dat je helemaal opnieuw wilt beginnen? Een schone lei, een leeg canvas, een frisse start? Ik geloof niet dat ik de enige ben. Het programma ‘Ik Vertrek’ bestaat niet voor niets. Ik denk dat we allemaal, of we nu vastlopen in ons dagelijkse leven of niet, af en toe fantaseren over een alternatief leven. Wat als…?

In mijn omgeving zie ik millennials zoals ik worstelen met de vraag: is dit het nu? Na een opleiding in de één of andere richting rollen we een baan in en beginnen we ons leven op te bouwen. Maar doen we het wel goed? Kan het ook anders? Is dit wat ik echt wil? Echte ‘beginnersvragen’, denk je wellicht. Als je echter denkt dat dat na je 30^e stopt, heb je het mis. Dat weet ik inmiddels uit betrouwbare bronnen. In mijn vriendenkring zitten ook aardig wat 40- en 50-plussers. En, zowaar: zij hebben hetzelfde. Na zo veel jaren in een bepaalde richting geleefd te hebben komen die vragen gewoon weer terug. Eenmaal de 50 gepasseerd doemt het besef op: als ik het nu niet doe, wanneer dan? Een carrièreswitch lonkt.

Afgelopen zaterdag zag ik op NPO1 het programma ‘Leef je droom’, waarin de Britse Mari, haar Ecuadoraanse man Kurikindi en haar dochtertje Samai emigreren naar een gemeenschap diep in het Amazonewoud. Kurikindi wil terug naar zijn geboorteland en kan daar als sjamaan aan de bak. Dit soort programma’s zijn denk ik populair omdat het bevredigend is om te zien dat anderen die drang naar verandering echt najagen. Soms moeizaam en succesvol, zoals in dit geval, en soms minder succesvol, zoals in veel afleveringen van ‘Ik Vertrek’. En als je de Britse Mari van over de 50 dan ziet ploeteren in het regenwoud, denk je toch: ach, hier is het eigenlijk ook wel prima.

Een programma dat ook inspeelt op de behoefte aan een frisse start, maar dan op een iets toegankelijkere manier, is de Netflix-serie ‘Tidying Up with Marie Kondo’. Amerikaanse huizen vol rotzooi, kamers vol dozen en keukens waarin geen lepel te vinden is worden in een paar weken omgetoverd tot leefbare, georganiseerde en ademende ruimtes, dankzij de opruimtechnieken van de Japanse Marie Kondo. Het idee is ongeveer dat je al je spullen uitzoekt en je afvraagt: “Does it spark joy?”. Zo ja, dan mag je het houden. Zo nee: dan bedank je het en gooi je het weg. Je begint met je kleren, dan je boeken, papieren, overige spullen, zoals wat er rondslingert in je keuken, badkamer en garage, en als laatste de spullen met emotionele waarde. De mensen in de Netflix-serie die de methode van Kondo gebruiken, ruimen niet alleen op, maar beseffen ook wat ze allemaal hebben en welke plek en betekenis de spullen in hun leven hebben. Relaties worden verstevigd, families krijgen weer hoop en er ontstaat letterlijk ruimte voor een nieuw levenshoofdstuk.

Naast het feit dat deze serie inspeelt op die behoefte aan een schoon schip, geeft het me ook nog eens hoop. Dit kan ik ook! In tegenstelling tot overleven in een oerwoud, waar men zich in leven houdt door te vissen, insecten te eten en zich te wassen in een modderstroompje, lijkt dit me een erg comfortabele manier om mijn leven op te frissen. Hoe vaak ben ik de afgelopen 8 jaar niet verhuisd en nam ik spullen mee die vervolgens in een doos bleven zitten of achterin mijn kast lagen weg te kwijnen? Wat ligt er in godsnaam allemaal in mijn keukenlades, op planken in mijn kledingkast, in dat kastje met van alles en nog wat?

Het is tijd voor verandering. En wanneer is een beter moment om daaraan te beginnen dan vandaag? Ik begin met mijn kledingkast, zoals Marie voorschrijft. Want ruimte in je huis geeft ruimte in je hoofd. En met de juiste vouw- en opbergtechnieken weet ik straks precies wat ik in huis heb en waarom. Een goed begin van de rest van mijn leven, waar dat zich dan ook gaat afspelen.