Brood op de plank

Er zitten altijd meerdere kanten aan een verhaal. Zo zal een succesvolle ondernemer je vertellen dat het leven als ondernemer fantastisch is. Het geeft je vrijheid, mogelijkheden, kansen, verantwoordelijkheid en autonomie. Zo iemand zou nóóit in loondienst willen werken. Diezelfde persoon zal je echter ook kunnen vertellen dat er ook nadelen aan het ondernemerschap zitten.

Als je ziek bent en niet kunt werken verdien je niets. Je kunt zo vaak als je wil vakantie nemen, maar de inkomsten moeten dan op een ander moment verdiend worden. Een ondersteunend netwerk, of ‘sociaal kapitaal’ zoals dat ook wel heet, heeft ook niet iedereen bij de geboorte meegekregen. Goede connecties, middelen, coaches, vakkennis en ondernemersvaardigheden moet je als ondernemer allemaal zelf opdoen in de eerste jaren. Tenzij je dit met de paplepel ingegoten krijgt natuurlijk. Veel mensen zouden daarom nóóit ondernemer willen zijn.

Anyway. Ik ben nu bijna zeven jaar ondernemer en ik ken beide kanten van het verhaal. De vrijheid, de trots op mijn eigen werk, de persoonlijke ontwikkeling, het leren kennen van mede-ondernemers, het opbouwen van een fijn netwerk en het ‘scoren’ van opdrachten. Zelf je collega’s uitzoeken en zelf bepalen welke kant je op wil met je bedrijf, werkzaamheden, levensinvulling. Jezelf serieus leren nemen zodat anderen dat ook doen. Geld verdienen met wat je leuk en belangrijk vindt. Maar ook: omgaan met mensen die denken dat je je werk wel gratis wil doen, omdat je het zo leuk en belangrijk vindt. Opdrachten van korte duur. Onzekerheid over inkomsten, elke zomer weer een dal en elk najaar weer een piek.

Schrijven is één ding, maar ondernemen is toch echt een vak apart. Dat heb ik de afgelopen jaren wel geleerd. Inmiddels heb ik een goede specialisatie ontwikkeld en weten opdrachtgevers me te vinden. Ik zou kunnen zeggen dat mijn bedrijf inmiddels beter loopt dan ooit. Maar hoewel ik als mens en als ondernemer ontzettend ben gegroeid, wisselden faalangst en angst voor succes elkaar steeds af. Conclusie: echt comfortabel werd het niet. En sinds de pandemie zat ik eigenlijk steeds meer alleen thuis, in mijn kantoortje, te Zoomen met klanten, te schrijven, te redigeren, te twijfelen.

Begin dit jaar besefte ik dat ik wel weer eens iets nieuws wilde proberen. Iets wat ik de afgelopen jaren nooit gewild heb. Iets wat ik ontzettend spannend vind. Kiezen voor financiële zekerheid in ruil voor een paar weekdagen. Verzekeringen, pensioen, collega’s… Loondienst. Veel mensen zweren erbij. Zou dat ook wat voor mij zijn?

Ik solliciteerde bij een bedrijf dichtbij huis, waar ik een vacature zag die me aansprak. Komende week mag ik beginnen (ik pik maandag meteen een vrije tweede paasdag mee). Voor 24 uur per week. De overige uren houd ik vrij voor freelance werk, persoonlijke ontwikkeling, inspiratie en vermaak. In mijn nieuwe baan als projectmedewerker mag ik mijn creatieve bijdrage leveren als tekstschrijver voor verschillende media en campagnes. De collega’s heb ik niet persoonlijk uitgezocht, maar ze ontvangen me in ieder geval al heel hartelijk. Ze hebben genoeg werk voor me. En waar kan je beter je brood op de plank verdienen dan bij het Nederlands Bakkerij Centrum?

Voortaan heb ik dus iets minder vrijheid, doordeweeks. Ik ben niet meer altijd de baas en ben voor het succes van het bedrijf afhankelijk van collega’s. Niet ik, maar wij zullen trots kunnen zijn op mooie campagnes en resultaten die we samen gemaakt en behaald hebben. Ik word netjes betaald voor de afgesproken uren, ik heb ook als ik ziek ben nog een inkomen en ben weer onderdeel van een team dat naar elkaar omkijkt. Ik hoef niet alles meer alleen te doen.