Bier met hindernissen

Op een zaterdagmiddag bezoek ik met mijn vriend een bierfestival in de stad. In een parkje zijn tientallen kraampjes van verschillende bierbrouwers opgesteld, er speelt een bandje en er staan tafels en stoelen verspreid over het grasveld in het midden. Als de zon doorkomt is het onverwacht warm, wat het geheel een heerlijke festivalsfeer geeft. Uiteraard moeten er muntjes gekocht worden, bij een automaat. De muntjes vallen in het luikje en wij zijn klaar om aan het bier te gaan. Bij het kraampje van “De Blauwe IJsbeer” maken we een praatje met de man achter de tap.

Wanneer we een biertje willen bestellen, blijkt dat we eerst nog glazen moeten kopen. Vooruit, op naar een kraampje waar “glazen ruilen” boven staat. Hmm, moeten we hier wel zijn? Nee, blijkbaar niet. Hier kan je – als je eenmaal je glazen hebt gekocht – je glas inruilen voor een groter exemplaar. Dan betaal je niet één, maar anderhalf muntje voor je biertje. Wanneer je weer naar huis gaat, mag je het glas houden, of weer terug brengen. Als je het terugbrengt krijg je €1,- terug van het aankoopbedrag (€5,-), de rest wordt in de organisatie van het festival gestoken. Akkoord. Wie a zegt, moet ook b zeggen, dus wij gaan glazen kopen. Vriendlief vraagt aan het meisje achter plexiglas om twee glazen en betaalt de €10,-. Wanneer ik de glazen aan wil pakken, kijkt het meisje me verschrikt aan door het luikje en vraagt “zijn die glazen voor JOU?!” “Eh, ja”, zucht ik.

Hier was ik op voorbereid. Ik heb mijn handtas thuis gelaten, maar heb op het laatste moment toch nog mijn identiteitskaart in mijn broekzak gestoken. Klaar voor de inschattingsfout die me vaker overkomt. Hoewel ik inmiddels 26 ben (en dus al 10 jaar mag drinken, want in mijn tijd mocht dat al op je 16e) word ik vaak jonger ingeschat en om mijn ID-kaart gevraagd bij het kopen van alcohol. Ik tover met mijn vergevingsvolste glimlach het bewijsmateriaal tevoorschijn en geef het aan het verbaasde meisje. Ze werpt een blik op de kaart en schrikt. “Oh, sorry. Maar je ziet er echt VEEL jonger uit!” Zo verbaasd hoeft ze nu ook weer niet te zijn. Nu voel ik me ineens stokoud, in het lichaam van een tiener. Bedankt. “Ach, het gebeurt wel vaker. Ik was erop voorbereid.” Mijn vriend ruilt zijn glas bij het andere kraampje om voor een groter exemplaar, ik houd het bij het kleine glas. Zo kunnen we hetzelfde aantal biertjes drinken zonder dat ik naar huis gedragen hoef te worden. Daar krijgen we ook nog een polsbandje waar 18+ op staat. Mijn vriend stopt het in zijn broekzak (hij is ouder dan ik en wordt echt niet meer onder de 18 ingeschat). Ik bind het dankbaar om mijn pols en we lopen opgelucht naar ons eerste biertje van de dag. Proost!