Muziek hoort al langer bij films dan de stemmen van acteurs. In de tijden van de ‘stomme’ film, die honderd jaar geleden tot volle bloei kwam, speelde orkestrale muziek al een grote rol, terwijl de stemmen van de mensen op het scherm nog niet te horen waren. Tegenwoordig is geluid een nog belangrijker onderdeel van de filmervaring. Je kunt spanning opbouwen door letterlijk een speld te laten vallen of met een dreigende cello de komst van een (onzichtbare) haai aan te kondigen. Dankzij films en tv-series heb ik regelmatig muziek en artiesten ontdekt die ik nog niet kende.
Zo had ik zonder Quentin Tarantino’s Reservoir Dogs waarschijnlijk minder waardering gehad voor het nummer Little Green Bag van ‘onze’ George Baker. Verder heeft Tarantino in deze film het vrolijke nummer Stuck in the Middle with You voorgoed besmet met een scene waarin er iets naars met een oor gebeurt. Tarantino heeft sowieso een talent voor het gebruik van muziek in zijn films. Ook Pulp Fiction en Kill Bill zijn doorspekt met fijne muziek. Niets heeft echter zoveel indruk op mij gemaakt als de prachtige scene in Inglorious Basterds waarin de Joodse Shoshanna zich (letterlijk) opmaakt om wraak te nemen op de nazi’s. Met het nummer Cat People (Putting Out Fire) van David Bowie eronder. Wat het nummer hier zo goed maakt is dat het zowel qua tekst als emotie perfect past bij het personage en het moment in de film.
Soms grijpt de themasong van een tv-serie me zo hard bij de kladden dat ik zowel geïntrigeerd word door de serie als door de artiest die de muziek maakt. Zo heeft de duistere detectiveserie True Detective me kennis laten maken met twee artiesten waar ik fan van werd: The Handsome Family en Lera Lynn. Het nummer Far From Any Road van The Handsome Family voorzag de intro van het eerste seizoen van ongelofelijk veel sfeer. En het nummer The Only Thing Worth Fighting For van Lera Lynn deed hetzelfde met het tweede seizoen.
Dit jaar heb ik vooral muziek ontdekt in tv-series die ik samen met een goede vriend kijk. Wij hebben de gewoonte om wekelijks te sporten en daarna een serie te kijken. De HBO-serie Warrior heeft een sterke intro met een pakkende themasong. De serie speelt zich af in de wereld van Chinese tongs (ofwel gangs) in het negentiende-eeuwse San Francisco. Hoofdpersoon Ah Sahm heeft veel te bewijzen en weinig te verliezen. Verder vond ik het nummer I Shall Not Be Moved van bluesman Mississippi John Hurt goed passen bij het onverzettelijke karakter van oud-politieman Bill Hodges in de serie Mr. Mercedez. In deze op een trilogie van Stephen King gebaseerde serie zal de perfect door Brandon Gleeson gespeelde hoofdpersoon niet rusten voordat hij de zogenaamde Mr. Mercedez-moordenaar te pakken heeft. Dankzij de serie Banshee maakte ik kennis met het sfeervolle nummer This Night van Black Lab.
Tot slot nog een eervolle vermelding voor het nummer People in the Front Row van Melanie. De vrolijke toon van dit nummer door het bloemenmeisje uit de jaren zestig contrasteert mooi met de duistere inhoud van een dit jaar verschenen aflevering van de scifi-thrillerserie Black Mirror. Het gaat om de aflevering Loch Henry. Dat is een fictieve Schotse plaats waar je niet heen wil, als je eenmaal weet welke gruwelijke gebeurtenissen zich er in het geheim afspeelden. Tijdens een horrorscene uit dezelfde Blackmirror-aflevering werd ik trouwens nog geconfronteerd met een trauma uit mijn tienerjaren: het nummer Come Baby Come van K7. Daar heb ik als vijftienjarige in mijn Arnhemse dansschool Swingbeat op geprobeerd te dansen. Die moves kreeg ik echt niet voor elkaar.
Op naar een nieuw jaar vol (fictieve of real life) avonturen, omlijst door sfeervolle soundtracks!
0 reacties