Gandalf kijkt me streng aan van achter het glas van mijn boekenkast. Toch meen ik onder zijn snor en baard een zweem van een glimlach te zien. Hij is namelijk Gandalf de grijze: een tovenaar die streng kan zijn, maar die ook plezier heeft in de kleine geneugten van het leven. Zoals goed eten en drinken of het blazen van rookringen in de meest wonderlijke vormen. Hij heeft een grote affiniteit met hobbits en dwergen.
In dit geval is hij zelf kleiner dan de gemiddelde hobbit of dwerg, omdat hij in mijn boekenkast de wacht houdt naast mijn Lord of The Rings-boeken. Hij is het eerste stuk speelgoed dat ik voor mezelf heb gekocht sinds ik volwassen ben. Als ik bord-, kaart- en computerspellen even buiten beschouwing laat. Ik heb hem online gekocht omdat ik hem vond passen bij mijn Tolkiencollectie die inmiddels twee boekenplanken vult. De miniatuur is gemodelleerd naar de door Ian McKellen gespeelde versie van Gandalf in de Lord of the Rings-films. Met oog voor detail. Er zitten moddervlekjes op de zomen van Gandalfs mantel en zijn gewaad. Deze passen goed bij de reislustige aard van deze grijsaard.
In de Ban van de Ring, zoals de boekenreeks in het Nederlands heet, doet me denken aan mijn jeugd. Ik las het voor het eerst toen ik ongeveer tien jaar oud was. Het verhaal pakte me vast en heeft me nooit helemaal losgelaten. Het is een van de weinige verhalen dat ik meerdere keren gelezen heb in mijn leven. En waarvan ik na de eerste keer al wilde dat ik het opnieuw voor het eerst zou kunnen lezen.
Achter de horizon zie ik de onsterfelijke landen waar ik de personages van Tolkien kan vinden. Ware het niet dat de onsterfelijke landen onbereikbaar zijn voor de sterfelijke mens. Op bijzondere personen als ringdrager Frodo of tovenaar Gandalf na. Als jonge lezer liet het einde van het verhaal me al met een gevoel van melancholie achter, omdat ik wist dat sommige dingen voor altijd verloren gaan. Net als de mensen die we liefhebben, omdat zij (en wij) nu eenmaal sterfelijke wezens zijn.
Eerder deze maand kwam het moment voorbij dat het achttien jaar geleden was dat mijn moeder overleed. De herfst was haar favoriete jaargetijde. Vroeg of laat hebben we allemaal te maken met het overlijden van onze ouders. Tenzij we zelf (te) jong overlijden. Ook schrijver Thomas Olde Heuvelt heeft hiermee te maken gehad: hij verloor zijn vader toen hij pas drie jaar oud was. Dit schrijft hij in het nawoord van zijn meest recente boek: Het laatste verhaal van Jamie Gunn. Hij bezweert de nachtmerries die hij kreeg na de dood van zijn vader door te schrijven. Vaderfiguren spelen in meerdere van zijn boeken een rol.
Ook in Het laatste verhaal van Jamie Gunn. De hoofdpersoon is duidelijk een alter ego van de schrijver zelf. Een Amerikaanse versie. Jamie Gunn vertelt zijn vader een verhaal voor diens dood en brengt daarmee iets de wereld in dat verteld wil worden, maar niet bepaald gezond is voor de lezer of luisteraar. Ik vind het een effectief creepy boek dat iets zegt over het levensbelang van verhalen. Zoals Thomas Olde Heuvelt het gisteren in een opdracht aan mij opschreef tijdens een signeersessie bij Dekker v.d. Vegt in Nijmegen: “Voor Tim. We zijn allemaal gemaakt van verhalen…” En zo is het.
Hoewel mijn moeder haar katholieke geloof in haar jeugd heeft achtergelaten, schreef ze in de afscheidsrede die tijdens haar uitvaart werd voorgelezen dat ze hoopte om samen met onze hond Guusje ergens op een wolkje in de hemel te belanden. Dat vind ik een mooi verhaal. Soms zwaait ze naar me terwijl Guusje vrolijk blaft om een bal.
0 reacties