tijd

Met mijn handen vol boodschappentassen liep ik van de supermarkt terug naar huis. Een vrouw met een gezicht als een in de zon gedroogde appel kwam me tegemoet op een soort snorfiets. “Mag ik u iets vragen?”, vroeg ze. Natuurlijk mocht dat. “Weet u waar de videotheek is? Die zou hier in de buurt zijn.” Mijn eerste gedachte was: “Ben ik in een parallelle tijdslijn beland?” Mijn tweede: “Een videotheek. In mijn buurt?!”. Ik antwoordde: “Nee, die ben ik hier in de buurt nog nooit tegengekomen. Ik kan u dus niet de weg wijzen helaas. Succes.” Als ik mijn handen niet vol had gehad, had ik ter plaatse op mijn slimme telefoon gezocht waar de videotheek was. Ik nam me voor om dit mysterie later uit te zoeken.