Een tijdje geleden vertolkte ik na een korte cursus Theaterlied het mooie “Laat me” van Ramses Shaffy, dat begint met “Ik ben misschien te laat geboren”. Inmiddels weet ik dat wel zeker. Afgelopen week was me er eentje. Naast verschillende werkafspraken, deadlines en hobby-zang-uren moesten vriendlief en ik het huis puppyproof maken. We zijn vanaf gisteren namelijk de overgelukkige eigenaren van Bella, de 8 weken oude Labradoodle. Over de avonturen die we met onze pup gaan beleven zal ik ongetwijfeld nog schrijven, maar eerst het volgende.
Naast al dat werk-, zang- en puppygeluk dook er woensdagavond namelijk nog iets leuks op in mijn agenda: een voorstelling van Harry Jekkers en Klein Orkest, in de schouwburg! Wauw, kwam dat even slecht uit. We waren het bijna vergeten, omdat we het maanden geleden al geboekt hadden. Maar wanneer je een kans hebt om terug in de tijd te reizen en te genieten van artiesten die inmiddels niet meer vanzelfsprekend aanwezig zijn, grijp je die natuurlijk met beide handen aan. Ik ken natuurlijk “Over de muur” en nog wel een paar van hun liedjes, maar daar blijft het dan ook bij. Mijn vriend daarentegen heeft het wel meegemaakt en wist me dan ook zonder veel moeite te overtuigen hierheen te gaan.
De theaterzaal van de schouwburg was vol tot aan de nok. In tegenstelling tot bij andere voorstellingen, waar ik en zelfs mijn ruim twintig jaar oudere vriend vaak de jongsten zijn, was dit publiek onverwacht zeer gemêleerd. De zanger zelf is inmiddels natuurlijk ook niet meer de jongste, evenals zijn bandleden. De bassist en de drummer in dit optreden waren nog de echte originelen. De toetsenist had als enige van de band kinderen gekregen. “Tja, dan weet je het wel”, grapte Jekkers: die is inmiddels opa en kan op de kleinkinderen passen terwijl papa en mama aan het werk zijn. Geen Klein Orkest reünie-tour voor hem, dus. Een jonge gast met baard en groot spelplezier verving hem vol verve, op speciaal opgeduikelde en opgelapte orgeltjes uit de jaren 70 om dat echte Klein-Orkest-geluid terug te halen.
Helaas. Die glorieuze jaren 70 en 80, vol muziek die misschien wel nooit meer overtroffen wordt, heb ik gemist. Om echt nog wat van de jaren 80 mee te kunnen krijgen had ik toch minstens twintig jaar eerder geboren moeten worden. Mijn ouders kenden elkaar toen nog niet, en qua leeftijd was het voor hen toen ook nog niet echt gewenst om een kind te verwekken, laat staan op te voeden. Ik zal het ze niet kwalijk nemen. Hoewel… in het publiek bij Harry Jekkers zaten zelfs kinderen. De Klein-Orkestliedjes worden van generatie op generatie doorgegeven, ook omdat ze fantastische kinderliedjes gemaakt hebben. Oud en jong zong elk woord mee. Nou ja, niet in mijn familie dus.
Dat ik te laat geboren werd is wellicht de grootste helaasheid der dingen, maar dat werd gelukkig een beetje goedgemaakt door deze kans alsnog Harry Jekkers en het Klein Orkest te kunnen meemaken. De guitige en energieke uitstraling van Jekkers liet niets zien van eventueel verval en de voorstelling was echt een feestje. Met groot plezier en vakmanschap verweefde hij een sprookje met het verhaal van de band en leuke geintjes tussendoor. Ik was dan wel te laat voor Ramses Shaffy, maar voor het Klein Orkest toch niet.
0 reacties