Verhuizen schijnt op 3 te staan in de top 3 van meest stressvolle gebeurtenissen in een mensenleven; na het verliezen van een dierbare en een echtscheiding. Nu kan ik me nog wel stressvollere situaties inbeelden, maar dat telt blijkbaar even niet mee. Trouwens, ik denk ook dat het nogal wat verschilt hoe zo’n verhuizing dan verloopt, want er kán natuurlijk van alles misgaan, maar het hoeft niet.
Zelfs als alles goed gaat is het best intensief. Zowel het inpakken van al je spullen uit je oude leven als het uitpakken in het nieuwe huis, het leeg- en schoonmaken van het oude huis, het inrichten, schilderen en eventueel klussen in het nieuwe huis. Het wennen aan een nieuwe omgeving. Nieuwe wandelrondjes, nieuwe buren, nieuwe supermarkt, nieuwe kamers, nieuwe vloeren, nieuwe ramen, nieuwe deuren, nieuwe sleutels, nieuwe tuin. Het is ook vooral leuk. We hebben geluk gehad met dit huis, we zijn er ontzettend blij mee. En omdat we het al een half jaar geleden kochten hebben we ruim de tijd gehad om ernaartoe te leven.
We hadden de luxe om een verhuisbedrijf in te kunnen schakelen. Nadat we zelf alles hadden ingepakt, kwamen er de dag van de verhuizing vier grote kerels ons huis binnen stappen. Binnen twee uur hadden ze de dozen en meubels in de vrachtwagen geladen. De spullen met de sticker “blijft” lieten ze achter in het oude huis. Na een ritje van een half uur van Nijmegen naar Wageningen begon het uitladen. Spullen voor de begane grond gingen door de voordeur en spullen voor de bovenverdiepingen gingen via de laadtree en een afdakje het raam op de eerste verdieping door. Wij hoefden alleen maar toe te kijken, niet in de weg te lopen en koffie te zetten.
Inmiddels is bijna alles alweer uitgepakt. De muren zijn geschilderd en de meubels hebben hun plek gevonden. De hond heeft ontdekt dat ze hier élke dag in een sloot kan springen en wij dronken koffie met de nieuwe buren. Hier en daar mist er nog iets: haakjes voor de handdoeken, een lamp, een kledingkast en een bank die niet op tijd geleverd wordt. Maar we zitten hier fijn. In ons oude huis hebben we alles schoon en leeg achtergelaten; via Marktplaats en de ‘gratis afhalen in Nijmegen-Facebookgroep’ raakten we de laatste overbodige meubels kwijt.
Eerlijk gezegd viel het me ontzettend mee, deze stressvolle gebeurtenis. Ja, ik word nog bovengemiddeld in beslag genomen door huiselijke klusjes, wat ten koste gaat van aandacht die ik voor andere dingen nodig heb. Werk stond op een laag pitje (lang leve het zzp’erschap), en het nieuws volgde ik maar sporadisch. Zelfs op social media was ik minder actief dan ooit. Ik ben moe van het verhuizen. Maar waar heb ik het eigenlijk over? Vergeleken bij mensenleed verderop op deze aardbol is een verhuizing een gezellige picknick in het park. Kon ik mijn ogen maar voorgoed sluiten voor de buitenwereld. Maar nee, er worden oorlogen gevoerd en mensen zijn op de vlucht. Niets nieuws, en toch is het nieuws, want het komt dichterbij.
Een oorlog is als drie top 3 stressvolle gebeurtenissen in één verpakt: verlies van dierbaren, scheidingen en gedwongen verhuizingen – zonder verhuisbedrijf. Keer miljoenen. En dat alles overgoten met een sausje van doodsangst en wanhoop. Ik krijg er flarden van mee, het overweldigt me. Waar zijn we toch mee bezig op deze aardkloot? De pandemie is nog niet eens voorbij; we reisden net weifelend weer naar onze kantoortuinen terug, of er staat een derde wereldoorlog op de stoep. Het komt niet vaak voor, maar ik heb er gewoon geen woorden voor.
Waar zijn die verhuizers nu, om de troep op te ruimen en alles terug op zijn plek te zetten? Om dictatoriale leiders op te bergen waar ze horen; op sterk water, in een vitrinekast met bijschrift, in een museum. Stickertje erop met ‘blijft’. Hun soldaten veilig thuis bij hun familie en vrienden. De bommen, raketten en andere wapens gedemonteerd in een diepe put, samen met de patriarchale, koloniale, nationalistische xenofobie van hun eigenaren. Iedereen tevreden in een huis naar keuze. Met als meest stressvolle vooruitzicht een eventuele verhuizing, ooit.
0 reacties