Oké, wij Nederlanders schijnen niet zo goed te zijn in groot dromen. ‘Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’, staat nog net niet in onze driekleur geborduurd. En vooral de linkse lieverds wordt vaak verweten dat we geen concreet toekomstbeeld schetsen. Dat er vooral heel veel ‘niet mag’ en ‘minder’ moet om ‘de wereld te redden’.
De conservatieve nationalisten schetsen – zoals ik eerder beschreef – een nostalgisch beeld van hoe het vroeger zou zijn geweest. Een heldhaftig, wit, ambitieus land, met duidelijke rolverdelingen en traditionele hiërarchieën. Daar zou iedereen volgens hen wel baat bij hebben. Nou, dat ik het daar niet mee eens ben mag duidelijk zijn. Idealen die progressieve politieke partijen uitdragen worden vaak als onrealistisch gezien. Maar daar zit precies die kleingeestige denkfout. Zo veel plannen, dromen, ideeën waren ooit onrealistisch en werden toch werkelijkheid. Er zijn veel mensen met macht in de wereld die momenteel de meest bizarre koortsdromen nastreven en daar langzamerhand nog in slagen ook.
Als we op de maan kunnen landen, genocides kunnen plegen terwijl de wereld toekijkt, grenzen trekken door land dat niet van ons is en leven alsof grondstoffen nooit opraken; dan kunnen we nog veel meer. Dus ik maak hier, vandaag, gewoon een begin. Let op: dit is mijn vrijdenkplaats. Praktische bezwaren, boe-geroep en weerstand hebben hier geen invloed. Ter inspiratie van de gehele natie laat ik mijn naïeve idealen hier ontspruiten. We hebben tenslotte wel een lichtpuntje nodig in deze duistere tijd. Iets om naartoe te werken, iets om te manifesteren (waar zovelen bij zweren).
Waar te beginnen? Het is moeilijk om prioriteiten aan te brengen als alles met elkaar samenhangt. Ik begin daarom maar met iets heel concreets. Basisbehoeften, zoals een dak boven je hoofd; genoeg te eten en gezondheidszorg moet voor iedereen beschikbaar zijn. “Ja maar hoe dan?!” hoor ik je nu alweer denken. Daar heb ik het nu dus even niet over. Dat is het hele punt van deze tekst. We gaan eerst even dromen.
In mijn ideale samenleving kan iedereen dus altijd prettig wonen, eten, naar de dokter en hulp(middelen) krijgen. We leven in kleinere gemeenschappen dan we nu doen. Dat geeft ons de mogelijkheid om onszelf nuttig te maken (want dat vinden we fijn) en werk te doen dat bij ons past. Geen bullshitbanen meer. We werken om te kunnen voorzien in wat we nodig hebben, niet om onszelf in leven te houden, want dat hadden we hierboven al geregeld. Er bestaan dus geen megastallen meer, of slachthuizen, of kantoortuinen. En producten die bewezen schadelijk voor milieu, gezondheid (van mens of dier) of onze mentale toestand zijn, zijn verboden. Die worden dus ook niet meer gemaakt, want we hebben er niets aan. Ik ben er niet tegen dat mensen soms dier slachten om op te eten. Maar dan moeten we het ook niet raar vinden als een verdwaalde wolf af en toe een trage kleuter te pakken krijgt op de Veluwe.
Als de samenleving er zo drastisch anders uitziet dan nu, is ook het onderwijs toe aan een grondige herziening. Dat is het sowieso, trouwens. De plaats waar nu kinderen vanaf 4 jaar worden gemodelleerd tot brave kantoormedewerkers is in mijn ideale samenleving iets heel anders. In die kleinere gemeenschappen zal behoefte zijn aan bepaalde beroepen, vaardigheden en persoonlijkheden. Het onderwijs heeft de taak kinderen de zaken te leren die zij nodig hebben om te overleven, maar vooral in elk kind te ontdekken wat het voor persoon is. Wat vind je leuk, wat kan je goed, hoe werkt jouw brein? Dat soort vragen moeten centraal staan. Dienstbaarheid mag groeien vanuit zelfkennis. Een gezonde balans tussen gemeenschapszin en individuele ontwikkeling. Het leven in zo’n gemeenschap betekent overigens niet dat er geen uitwisseling en samenwerking tussen gemeenschappen kan ontstaan.
Over zelfontwikkeling gesproken: genderrollen worden uiteraard door de plee gespoeld. We verdelen de mensheid niet langer in twee hokjes op basis van uitwendige geslachtsdelen. Deze gekunstelde indeling heeft al genoeg schade aangericht, bij zowel mannen als vrouwen, intersekse personen en trans mensen. In mijn ideale wereld bepalen je geslachtsdelen enkel nog of je staand of zittend kunt plassen en zelfs dat mag je van mij zelf uitvogelen. Daarnaast mag het vanzelf spreken dat elke andere vorm van niet-functionele hiërarchie tussen mensen verdwenen is in Lindaland. Miljonairs bestaan niet en iedereen heeft genoeg tijd voor belangrijke zaken zoals huppelen, zingen, lezen, schrijven, spelen, muziek maken, flikflooien, figuurzagen, dansen en borduren.
In mijn volgende “column” zal ik verder dromen. Doen jullie mee?
1 reactie
vreer · 4 maart 2024 op 18:18
We dromen vel te weinig van een betere en mooiere wereld. Dat is niet goed. Fijn dat jij dat wel doet en er over schrijft!