Een mooie dag

Het is een zonnige zaterdag. Internationale Vrouwendag. Ik ben bij mijn vriend thuis, en terwijl hij een dag weg is voor een zangproject, houd ik de hond gezelschap. In de middag ga ik naar een vrouwendag-bijeenkomst in het centrum van Wageningen; een poëtisch protest met dans en poëzie.  

Mijn cabaretcursus is bijna afgerond, wat betekent dat ik toch echt wat stukken uit mijn hoofd moet gaan leren en liedjes moet oefenen. Binnenkort sta ik met mijn voorstelling op een podium. De hond kijkt me verbaasd aan als ik in het luchtledige sta te praten in de woonkamer. Gelukkig zijn de muren hier vrij geluidsdicht, in mijn gehuurde studio waar ik nu tijdelijk woon zou ik dit mijn buren niet aandoen. 

Eind van de ochtend doe ik boodschappen. Ik wil lekker koken voor mijn vriend en mijzelf als hij weer thuiskomt. Gewoon omdat ik dat wil, trouwens. De keuken is niet ‘mijn domein’, maar ik kom er toch graag. Net als mijn vriend. We houden van lekker eten en gelukkig ook allebei van koken.  

Ik ga wel voor gemak, vandaag. In de Albert Heijn ligt een maaltijdpakket voor lasagne. Lekker, daar heb ik wel zin in. Er moet nog gehakt, melk en kaas bij, maar ik ga voor de vegetarische variant. Hoewel we overwegend veganistisch eten, maken we in het weekend graag een uitzondering voor kaas. De melk haal ik niet, we hebben nog wel havermelk thuis die er ook prima in kan. Vegetarisch gehakt is een goede vervanger voor het vlees, al moet ik wel even opletten of er geen gluten in zitten voor vriendlief. Ook bij het plantaardige broodbeleg is dat even zoeken. Vaak zit er tarwe-eiwit in plantaardige ‘vleesvervangers’, maar gelukkig zijn er ook sojavarianten.  

Ik haal nog meer lekkers, het is ten slotte zaterdag, en schrik weer eens van de prijs die op het scherm bij de zelfscankassa verschijnt. Gelukkig past alles in mijn fietstas en de extra tas die ik had meegenomen. Onderweg naar huis realiseer ik me ineens iets. Shit. Gluten. In het lasagnepakket zitten natuurlijk lasagnebladen. Gemaakt van tarwemeel. Stom dat ik daar niet aan gedacht heb. Met deze volle tassen terug de winkel in zie ik niet zitten, dus ik fiets naar huis en neem mezelf voor vanmiddag maar weer even langs de winkel te gaan als ik toch in de stad ben.  

Warm van het fietsen in de zon stal ik thuis de boodschappen uit en zet ze op hun plek. De hond is blij dat ik er ben maar gaat al snel teleurgesteld weer in haar mand liggen als blijkt dat ik niks voor haar heb meegenomen. Het is niet altijd feest, Bella. Of toch wel? In de kast vind ik een half pakje glutenvrije lasagnebladen. En een honden-snack voor Bella. Het is een mooie dag.