Carlijn Brouwer

Sneeuw

Nog voor ik mijn gordijnen open deed, voelde ik het: sneeuw. De lucht die door de kier van mijn slaapkamerraam drong rook anders, een frisheid die niet alleen door vrieskou komt. Het uitzicht dat ik vanuit mijn slaapkamer heb is op zo’n sneeuwochtend een Avercamp-schilderij: kleine mensfiguurtjes die krioelen in hun postzegeltuinen of op hun balkons, en op de achtergrond een molen. Sneeuw op de wieken. Het zijn de beste ochtenden, de ochtenden waarop ik niet weet hoe snel ik uit mijn bed moet komen en me moet aankleden. Weer kind.

(meer…)
Door Carlijn Brouwer, geleden

Geheim

Bologna is een stad van geheimen – of althans: dat claimen de Bolognesi. Wie nieuw is in de stad, zoals ikzelf in 2022, krijgt al snel lucht van de ‘zeven geheimen’. Wat die zeven geheimen precies zijn, wil echter nog wel eens verschillen. Gek genoeg is een van de mooiste mysteriën van Bologna me altijd ontgaan. Tot ik er vorige week terugkwam en op het centrale plein van de stad een trappetje naar beneden ontdekte. Daaronder ligt een van de prachtigste filmtheaters die ik ooit in mijn leven bezocht – Cinema Modernissimo. Sinds kort kun je de zaal onder de grond weer bezoeken. Daar waar eind negentiende eeuw al een theater zat, en tussen 1915-2007 een bioscoop, zag ik met mijn vriend A Santanotte, een stomme film uit 1922.

(meer…)
Door Carlijn Brouwer, geleden

Arena

Ik staar naar een wit vel papier naast het vertrekstaatje van de bus. Lijn 50 (de mijne, uiteraard) is op zaterdag 27 september (dat is vandaag) opgeheven vanwege festiviteiten. Zuid-Europa – het zal ook eens niet. Dan zie ik dat ik niet goed gelezen heb. De buslijn rijdt nog gewoon tot 17 uur, en dat is het nog niet. Opgelucht plof ik neer op het bankje. Nog geen drie minuten later herhaalt de scène zich: een vrouw staart fronsend naar het vel papier en wendt zich dan tot mij. Of ik weet wat voor feest dat dan wel is.

(meer…)
Door Carlijn Brouwer, geleden

Trein

Wat is er gebeurd met de romantiek van treinreizen?

Afhankelijkheid van het openbaar vervoer, maar nergens kunnen komen vanwege stakingen; overvolle treinen in de ochtend- en avondspits, maar geen extra materieel dat wordt ingezet; raampjes die niet meer open kunnen en een airco die veel te koud staat. Klamp een willekeurig voorbijganger aan en hij zal wat kunnen toevoegen aan het rijtje.

(meer…)
Door Carlijn Brouwer, geleden

Universiteit

Terug op de alma mater. Een oud-docent van mijn opleiding (Franse Taal en Cultuur) had me gevraagd of ik voor de B3-studenten misschien een gastcollege literair vertalen wilde verzorgen. Hoewel ik niet bepaald voor lesgeven in de wieg gelegd ben, vind ik dat ik van tijd tot tijd iets ‘terug moet doen’ en mijn opgedane kennis moet overdragen. Er zaten negen studenten tegenover mij – voor de opleiding Frans niet eens zo’n slechte score. Maar of er nog een hele nieuwe generatie gaat afstuderen de komende jaren? Dat is de vraag.

(meer…)
Door Carlijn Brouwer, geleden

Slow-tv

Er zijn dagen dat ik mijn NOS-app nog weiger te openen. Soms is het gewoon te veel: een achterlijk kabinet, de aanhoudende ellende in Gaza, een zich in stilte voltrekkende humanitaire ramp in Soedan, de bullshit-machine van Trump. Moet ik doorgaan? Af en toe vind je in de deprimerend grijze nieuwsmassa een luchtig of hoopvol bericht. Misschien omdat de journalisten anders ook gillend gek worden achter hun bureau. Of omdat ze vroeger allemaal naar ‘De baas van het journaal‘ van Kinderen voor Kinderen hebben geluisterd. Hoe dan ook: het positieve nieuwsfeit van deze week was de Elandentrek in Zweden.

(meer…)
Door Carlijn Brouwer, geleden

Seringen

We zijn weer voorbij het lentepunt – de equinox waarmee de lente officieel begint. Voor mij begint het voorjaar meestal al eerder dan 21 maart, wanneer de eerste niesbuien beginnen. Waar ik precies allergisch voor ben, weet ik niet, maar een vroegbloeiend iets is mij vijandig gezind. Dat ik zomaar ongecontroleerd in niesen kan uitbarsten, en ik steevast de verkeerde outfit aan lijk te trekken – zwetend als een dik ingepakt Michelinmannetje, of bibberend in een te dun bloesje – maakt dat de lente niet mijn favoriete seizoen is. Dat is de herfst: ik nestel me graag in de diepe kleuren en warme specerijen van het najaar. Maar er is één ding waarin de lente niet te evenaren is: de geur van seringen.

(meer…)
Door Carlijn Brouwer, geleden

100 dagen

An unhappy childhood is a writer’s gold mine, schreef Graham Greene ooit. Dat dat blijkbaar niet alleen voor schrijvers geldt, maar ook voor sommige documentairemakers, ontdekte ik afgelopen weekend. Het was midden in de nacht en ik keek met ogen die brandden van vermoeidheid naar de laatste aflevering van 100 dagen in de jeugd- en gezinszorg. Journalist Nicolaas Veul had zich wederom 100 dagen ondergedompeld in een ingewikkelde, voor velen onzichtbare wereld. En nu dompelde ik mij dáár weer in onder.

(meer…)
Door Carlijn Brouwer, geleden

Ramses

Wat doe je als je drukkerij failliet gaat? Dan begin je in een vlaag van grootheidswaanzin een uitgeverij die ontzettend dure boeken maakt. Die boeken laat je dan in kleine oplage drukken, want schaarste creëert vraag – en tot je grote verbazing werkt het nog ook. Dat is heel in het kort het verhaal van uitgeverij Komma. En wonderschone artefacten zijn het: voor 22.750 euro heb je al een facsimile van vier schetsboekjes van Van Gogh. Inclusief opbergmeubel en monografie.

(meer…)
Door Carlijn Brouwer, geleden

Eilandjes

Iedereen heeft wel van die films, boeken of series die je van voren naar achteren kent, maar die je er desondanks (of juist daarom) steeds weer bij pakt. Eén zo’n film is voor mij About a boy (2002): nietsnut Will (Hugh Grant) leeft van de royalty’s van zijn vaders kersthit en verdoet zijn dagen met vrouwen versieren, in dure auto’s rijden en naar de kapper gaan. Hij heeft geen diepgaande vriendschappen of relaties, waarover iemand op een gegeven moment hoofdschuddend opmerkt: ‘No man is an island.’ Waarop Will zegt: ‘I’m a bloody island. I’m bloody Ibiza.

(meer…)
Door Carlijn Brouwer, geleden