Ik zit op mijn balkon en lees de introductie van het boek Hearts in Suspension. Dit boek gaat over de studententijd van Stephen King en zijn studiegenoten aan de universiteit van Maine.
De witte pagina’s lichten op in de zon. Een vliegje besluit te landen op de pagina die ik aan het lezen ben om even zijn handen te wassen. Ik lees langs het vliegje heen tot het wegvliegt. Dan rent er een minuscuul spinnetje de bladzijde op. Dat vliegje was tot daar aan toe, maar het spinnetje ontpopt zich tot een kleine ergernis. Ik richt mijn boek op de tafel naast mij en blaas het spinnetje van de pagina af. Kleine ergernissen horen bij het leven. Ook als ze niet beschikken over acht poten.
De supermarkt is een geschikte plek om kleine ergernissen te ervaren. Rondrennende, gillende kinderen van uitgebluste ouders, twijfelende klanten die minstens tien keer een product in de hand nemen voordat ze beslissen en mensen zonder ruimtelijk inzicht die een heel gangpad weten te blokkeren met hun winkelwagens. Nadat ik die obstakels overwonnen heb, strand ik bij een kassa die ten onder gaat aan een technische storing. Met als gevolg dat ik alle uitgestalde boodschappen opnieuw in mijn mandje moet stoppen en achteraan moet sluiten in de rij bij een andere kassa. Daar staat vervolgens iemand traag af te rekenen met kleingeld (afkomstig) uit een of andere spaarpot. Grrrmph.
Op kantoor liggen de kleine ergernissen ook op de loer. Vooral rondom de toiletruimte, lijkt het. Zo loop ik vanuit de toiletruimte bijna tegen de ‘schoonmaakwagen’ van de toiletjuffrouw aan die op het punt staat de toiletten schoon te maken. Dat is natuurlijk geweldig nuttig en ik ben er dankbaar voor, maar toch erger ik me even aan het feit dat ik me langs haar toiletspullen moet wurmen om naar buiten te komen. Het is me ook wel eens overkomen dat ik vanuit het toilet de gang opliep waar een schoonmaker net begonnen was met dweilen voor de ingang naar de toiletruimte. Ik kon er niet langs zonder over de net gedweilde vloer te lopen. Met een zeker gevoel van schaamte, omdat iemand mijn voetsporen moest opdweilen.
Dan is er nog het sportcentrum. Daar moet ik erg wennen aan de nieuwe CrossFit-apparaten. Na een half uur bewegen verdoven mijn voeten op die dingen. Op het moment dat ik van zo’n apparaat stap, voelt het alsof ze slapen. Met wat stampen maak ik ze wakker. Toch ben ik dankbaar voor alle kleine ergernissen in mijn leven, omdat ze onderstrepen hoe goed dat leven eigenlijk is. Dus ik hoop me nog lang aan kleine dingen te ergeren. Ik ben benieuwd welk insect de volgende keer op mijn boek landt.
0 reacties