Tijdens een pauze tussen mijn werkzaamheden voor de gemeente Nijmegen loop ik, zoals wel vaker, een rondje door het stadscentrum. Regelmatig speur ik naar tweedehands boeken, videospellen, series of films die ik nog niet heb, maar die ik ooit wel zou willen bezitten. Er is geen haast bij en juist daarom heb ik de tijd om te wachten op het juiste exemplaar voor de juiste prijs. In dit geval breng ik een bezoek aan het CEX-filiaal in de Burchtstraat om even te rommelen tussen hun selectie games, series en films.
“Bingo!”, denk ik als ik een blue-ray van Once Upon a Time In Hollywood zie liggen. Dat is een van de twee films van Quentin Tarantino die ik nog niet zelf heb. Ik pik de hoes op en ga in de rij bij de balie staan om af te rekenen. Als ik aan de beurt ben neemt een Engelssprekend meisje met lange azuurblauwe kunstnagels de filmhoes van me over, bekijkt de titel en gaat op zoek. Ze beweegt haar nagels behendig tussen de rij met plastic hoesjes achter zich waarin schijfjes zitten. Eerst gaat ze heen, dan gaat ze weer. En nogmaals heen en dan weer weer. Dit ritueel herhaalt zich een paar keer, in een steeds hoger tempo. Uiteindelijk komt ze tot de conclusie dat ze het juiste schijfje niet kan vinden. “I’m so sorry!”, zegt ze. “So am I”, antwoord ik. “I can’t buy the movie this way.”
Teleurgesteld en enigszins geïrriteerd verlaat ik de winkel. Ik voel me als het paard van Sinterklaas dat een wortel wordt voorgehouden die op het moment dat het toe wil happen weggetrokken wordt zodat zijn tanden op elkaar klappen. Voordat ik de winkel binnenliep had ik niet aan Once Upon a Time In Hollywood gedacht, maar nu baal ik dat ik de film niet mee kan nemen. Het is niet de laatste kleine teleurstelling van de week.
Een dag later stapte ik namelijk bepakt met boodschappen van de vlakbij gelegen supermarkt hoopvol de DA binnen die ook als afhaalpunt fungeert in mijn buurt. Er zou een boek voor me klaarliggen. En als ik ergens blij van word, is het wel van een vers boek. Al haal ik mijn neus ook niet op voor sommige oude boeken die gerijpt zijn als goede whisky en die heerlijk zoet geuren. Enfin, ik sta daar dus vol verwachting in de drogisterij. Tot mijn schrik bleek het pakje er niet te zijn! Het was doorgestuurd naar een ander afhaalpunt in the middle of Dukenburg, omdat er blijkbaar op het moment van bezorgen geen boek meer bij kon in de drogisterij.
Niet leuk, want dat afhaalpunt heeft alleen openingstijden op doordeweekse dagen in de middag en bevindt zich een half uur fietsen (enkele rit) van mijn woonplek af. Bovendien krijg ik een deadline voor mijn kiezen: binnen vijf werkdagen afhalen. Anders gaat het boek retour afzender. Met het fijne herfstweer en uitsluitend openingstijden overdag, vraag ik me af of dat me gaat lukken. Hoewel het voor mij voelt als een tocht naar het einde van de wereld, omdat de route een volledig door auto’s en autowegen gedomineerd grijs stuk Nijmegen is, slaag ik er een dag later in om het afhaalpunt te bereiken met mijn fiets. Tussen een paar koude buien door.
Thuis gekomen heb ik maar even de tijd om van het opgehaalde boek te genieten. Op de cover van het boek prijkt een figuur met een hond naast zich op de boeg van een schip, starend naar een zee die rood gloeit in het licht van de ondergaande zon. Het boek gaat over de post-apocalyptische belevingswereld van Mary Shelley en andere dystopische schrijvers. Voordat ik de deur uitga naar een geplande wandeling realiseer ik me hoe blij ik mag zijn met mijn first world problems. Wat een luxe om mij te mogen ergeren aan producten die ik niet alleen kan betalen, maar die ook nog eens speciaal voor mij getransporteerd worden naar een plek waar ik ze (soms met enige moeite) op kan halen. Dat is wel een incidenteel leeg hoesje en een onhandig geplande koude fietstocht waard.
0 reacties