Ik stapte nietsvermoedend van de crossfittrainer en wilde naar een ander toestel in het sportcentrum lopen, toen de zool van mijn rechterschoen ineens losliet. Hij klampte zich nog net wanhopig aan de voorkant van de schoen vast. Terwijl ik de rest van mijn trainingsrituelen af probeerde te maken, zonder te veel als Herr Flick uit de serie Allo Allo te lopen, besefte ik dat met het verval van mijn sportschoenen een tijdperk eindigde. Ik schat dat de schoenen het minstens vijftien jaar met mij hebben uitgehouden. Best duurzaam!
Het waren huismerkschoenen van een sportketen waarvan ik me weinig meer kan herinneren. Waarschijnlijk heb ik de schoenen langer gehad dan dat de betreffende keten daarna heeft voortbestaan. Want winkelketens hebben de neiging om te wankelen of om te vallen. Typisch dat ik, toen ik noodgedwongen nieuwe sportschoenen ging kopen, bij een sportwinkel belandde die tot ongeveer een half jaar geleden nog een Perry Sport was.
Tot mijn verrassing kwam ik midden in een opheffingsuitverkoop terecht. De opvolger van Perry Sport op deze locatie, Sprinter, rent namelijk hard een faillissement in. Natuurlijk niet leuk voor de winkel en de mensen die er werken, maar mijn oude schoenen begaven het op het perfecte moment om ze voor een zacht prijsje te vervangen. Nadat ik een aantal schoenen had uitgeprobeerd, vond ik nette sportschoenen in de juiste maat.
Over maat gesproken: een andere klant in de winkel benaderde een van de jongens die in de winkel werkte op een nogal bijzondere manier. “Hey maatje, hoeveel kosten deze schoenen? Grmmmph, is daar de korting al van af maatje? Dat is toch niet normaal. Zoek es ff verder maatje.” Arme jongen: ben je al je baan kwijt, moet je ook nog met klanten dealen die je denigrerend in straattaal toespreken. “Ik ben je maatje niet!”, wilde hij waarschijnlijk roepen, maar dat deed hij niet.
Ik ben benieuwd hoe lang mijn nieuwe sportschoenen het zullen volhouden. Het lijkt erop dat steeds meer spullen zo gemaakt zijn dat ze niet al te lang meegaan, omdat de op winst beluste aandeelhouders van grote bedrijven anders gaan klagen. Toch hou ik stug vol: mijn kleren en schoenen gaan relatief lang mee, omdat ik er zuinig op ben. Ik koop genoeg spullen om af te kunnen wisselen, maar vervolgens draag ik bijna alles tot het (soms letterlijk) uit elkaar valt.
Mode is niet aan mij besteed. Vroeg of laat komt alles trouwens weer terug. En is die oude broek met een gat erin ineens super hip. Winkelen doe ik niet voor de lol, maar uit pure noodzaak. Zo ben ik op mijn manier duurzaam bezig. Ik heb nog steeds kleren en andere spullen die ik bij de V&D heb gekocht en die vermaarde winkelketen bestaat al bijna tien jaar niet meer.
0 reacties