In mijn vorige Schuinschrijfsel begon ik met het verwoorden van mijn ideale samenleving. Even dagdromen, om te ontsnappen aan de werkelijkheid en hoop te houden. Zonder mitsen, maren en ‘ja-maar-hoe-dan-s’. Want die ideale samenleving kan er pas komen als er genoeg mensen van durven te dromen.
Ik begon met basiszekerheden: een dak boven je hoofd, zorg en hulp en genoeg eten voor iedereen. We leven gelijkwaardig, zonder niet-functionele hiërarchie. Hoe krijgen we dat voor elkaar? Dat is natuurlijk de vraag. Maar als ik me het ideaal voorstel, zie ik wat er nodig is. Een andere taal: vrij van ‘hoog’ versus ‘laag’ of ‘hij’ versus ‘zij’. Vrij van onbedoelde waarde-oordelen, aannames en stereotypes. Genderneutraal, concreet en creatief. En wees niet bang dat je niet jezelf mag zijn, dat is dus juist de bedoeling van het hele verhaal. Je mag de kleding, de make-up, de kleuren, de schoenen dragen die je wil. Iedereen is goed genoeg.
In mijn samenleving valt er niemand buiten de boot. Er zijn geen mensen met een ‘afstand tot de arbeidsmarkt’. De arbeidsmarkt bestaat uit alle mensen. Iedereen doet waar die goed in is. Als dat de plantjes water geven is, is dat het. Als dat de stelling van Pythagoras is, is dat het. Kan je goed nadenken of doordenken, maken of vermaken, verzorgen of bezorgen? Alles is welkom en nodig. Misschien wonen we wel in grote gemeenschappelijke huizen, een erf met vele appartementjes en grote gemeenschappelijke ruimtes. In je eentje, in tweetallen, of met meerdere mensen per woning. De zorg voor kinderen komt niet neer op een tweetal ouders/verzorgers, maar kan gedeeld worden met elkaar. It takes a village, nietwaar?
Als we dan toch in kleinere gemeenschappen wonen, blijft het goed om kennis en kunde uit te wisselen. En om inteelt te voorkomen natuurlijk. Er kunnen uitwisselprogramma’s worden opgezet: woon eens een tijdje in een andere gemeenschap, als je daar behoefte aan hebt. Ga in gesprek, of af en toe sporten met een groepje uit een andere omgeving. Jongeren worden gestimuleerd andere mensen te ontmoeten, te ontdekken wat ze willen en wat ze te bieden hebben. Maar volwassenen net zo goed. Je mag je hele leven leren, spelen en ontdekken. Om zo de beste versie van jezelf te zijn. Misschien wil je je vaardigheden aanpassen aan de behoeftes van je gemeenschap. Of wil je een gemeenschap zoeken waar jouw vaardigheden nodig zijn. Of reis je door het land met een voorstelling of programma om anderen te inspireren.
Dat reizen gebeurt wat mij betreft dan vooral te voet, fietsend of met openbaar vervoer. Dat is gratis, uiteraard, en toegankelijk voor rolstoelen. Er zijn deelauto’s en taxi’s beschikbaar voor mensen die niet met het openbaar vervoer, de benenwagen of de fiets kunnen. En een enkele bestelbus of vrachtwagen voor het grotere transportwerk. Autowegen zijn niet meer zo overheersend aanwezig als in het hier en nu; natuur fietspaden, wandelpaden en rails krijgen voorrang. En vliegtuigen… die zijn er alleen voor hele verre reizen van 1000 kilometer of meer. Onder andere zo herstellen we het klimaat en brengen we wat meer rust in ons leven en de wereld. Qua handel worden we meer zelfvoorzienend; alleen in het geval van ernstige tekorten kan er een regeling opgezet worden voor hulp. Dit moet op gelijkwaardige manier gebeuren met oog voor duurzaamheid en gezondheid; geldwinst, als dat nog bestaat, mag geen doel meer zijn van handel.
Op de één of andere manier zijn de gevolgen en schades van het kolonialisme hersteld. Ook internationaal zijn we gelijkwaardig. Grenzen zijn niet meer nodig, behalve de natuurlijke grenzen die nu eenmaal ontstaan tussen bevolkingsgroepen, talen, culturen, natuurgebieden. Grondwetten, universele mensenrechten en andere globaal afgestemde basisbeginselen zullen heilig verklaard worden en altijd in acht genomen moeten worden. Geweld wordt verboden, op alle manieren. Wapens ook. Wat mij betreft wereldwijd, als we toch bezig zijn met dromen. Macht, verkregen door middel van geweld wordt simpelweg niet erkend.
Iedereen leeft diens beste leven: nuttig, gelukkig en vreedzaam. Je zou er bijna jeuk van krijgen, zo veel positiviteit. Maar ook verdriet, boosheid en afscheid mogen er zijn in mijn droomland. Dat hoort ook bij het leven. Idealiter leren we daar goed mee omgaan. Alle mensen mogen huilen en om troost vragen. Iedereen mag schreeuwen van woede en onmacht als dat nodig is. Met tranen en snot en gebalde vuisten desnoods. Maar niet met geweld. Voor geweldsplegers zetten we goede psychologen en coaching in, in plaats van gevangenissen. We genezen ze met liefde en hulp in plaats van isolatie en straf. Er zijn geen taboes, we kunnen ons open en kwetsbaar opstellen zonder dat we daarvoor worden afgestraft of uitgestoten. Emoties zijn een teken van ontwikkeling, en dat houdt het leven interessant.
0 reacties