Adem in, adem uit

Begin dit jaar deed ik mee aan 30 dagen yoga met Adriene, op YouTube. Adriene is een Amerikaanse yogajuf die samen met haar hond Benji gratis online yogalessen verzorgt. Zo is er dus – volgens mij al jaren – in januari een maand lang elke dag een nieuwe korte video beschikbaar. Daarnaast zijn er nog talloze andere video’s met oefeningen van haar. Miljoenen mensen van over de hele wereld volgen haar lessen en beginnen zo het jaar met een yoga-boost. Benji ligt er vooral bij als voorbeeld van uiterste ontspanning en loopt af en toe in of uit beeld als hij daar zin in heeft.

De in Texas wonende Adriene begint de lessen altijd met een vrolijke “Howdy, friends!” of “What’s up, party people?” Haar vrolijke aanpak bevalt me wel en ik ben niet de enige. Haar kanaal heeft bijna 12 miljoen volgers en honderden yogavideo’s. Na die 30 dagen ben ik dus gewoon doorgegaan, wat betekent dat ik inmiddels al meer dan twee maanden elke dag begin met yoga-oefeningen. Meestal kies ik een video van zo’n 20 minuten, soms wat korter, soms wat langer. Ik merk inmiddels dat de discipline me goed doet. Elke ochtend investeer ik in een momentje met mezelf. Mijn kracht en flexibiliteit groeit langzaam maar zeker. Met elke ademhaling adem ik kracht in en met elke uitademing ontspan ik mijn lijf en gedachten wat meer. Adriene doet de oefeningen voor en zegt dingen als “Inhale lots of love in, exhale lots of love out”. Ik vind het een fijn begin van de dag.

Bella doet niet mee, die zit beneden in de woonkamer terwijl ik boven mijn yogamat uitrol op de logeerkamer. Wie wel af en toe meedeed was Loekie de poes. Honden en katten doen die yogahoudingen automatisch al: er is niet voor niets een cat pose en een downward/upward facing dog pose in de yoga. Kijk maar eens: als een hond of kat opstaat zullen ze altijd even lekker stretchen voordat ze weglopen. Voelen ze spanning, dan schudden ze het van zich af, en als ze ontspannen dan zuchten ze even lekker diep. Daar hebben ze geen yogamatje voor nodig.

Als je me dwingt te kiezen, ben ik toch echt een hondenmens. Katten snap ik niet zo goed, ze hebben een andere lichaamstaal dan honden, die ik meer gewend ben, en ik ben allergisch voor kattenhaar en – huidschilfers. Maar mijn vriend had Loekie al toen wij een relatie kregen. En hoewel ze best schuchter was, kwam Loekie op een gegeven moment ook naar mij toe en veroverde ze mijn hart met haar grote groene ogen en zachte vachtje. Zolang ze niet op onze slaapkamer kwam, had ik weinig last van mijn allergie, en op schoot wilde ze ook niet, dus ik zat zelden onder de kattenharen.

Loekie woonde het afgelopen jaar vooral op zolder, maar ook de logeerkamer behoorde tot haar koninkrijk. Vandaar dat ze, als ik daar op mijn handen en voeten stond, soms ineens onder me door kwam lopen. Of ze ging midden op mijn mat zitten, in de hoop dat ik haar zou aaien. Ze wilde nooit opgepakt worden, maar eiste wel de nodige knuffels (en eten) op. Dan zorgde ze dat ze in je blikveld kwam, miauwde ze haar liefste of brutaalste miauw en krabde desnoods net zo lang aan de deur tot iemand haar wensen kwam uitvoeren.

Lieve Loekie, die ’s avonds bij ons op de bank mocht zitten, die we beschermden tegen de wilde Bella; die in de zomer zo lekker buiten in de zon kon chillen en soms op haar rug ging liggen zodat ik haar superzachte witte buikje kon aaien. Mijn yoga-maatje. Ze is er niet meer. Met het idee toekomstige gezondheidsproblemen te voorkomen brachten we haar op dinsdag naar de dierenarts, voor een gebitsbehandeling en een klein onderzoek naar haar neusholte, waar een snurkend geluidje vandaan kwam bij haar ademhaling.

Omdat ze na het ontwaken uit de narcose maar niet opknapte, niet wilde eten en er op woensdagavond ineens wel heel beroerd uitzag, reden we naar het dierenziekenhuis. Daar zag de dokter dat haar hartslag heel laag was en haar temperatuur ook daalde. Het bleek dat er vocht in haar longen zat, waarschijnlijk een gevolg van een onderliggend hartprobleem, vertelde de dierenarts ons. Terwijl hij ons bijpraatte over eventuele mogelijkheden, werd hij opgepiept en liepen we snel met hem mee naar Loekie. Het ging heel snel slechter. “Ze is al aan het uitstappen,” zei de dierenarts. Voor het eerst in mijn leven zag ik na een paar minuten een allerlaatste adem uitgaan. We konden niets meer voor haar doen.

En ineens missen we het krassen op de deur en de miauw om zeven uur ’s morgens. De kattenharen op mijn yogamat koester ik nog even. Het maakt me niet uit dat ik ervan moet niesen.